عارفان بر این باورند که جهان همچون زادگاهی است که طفل از آن متولد می‌شود. همهٔ ما انسان‌ها در این دنیا همچون بچه‌هایی هستیم که در رحم مادر به سر می‌بریم و هنگامی که زمانش برسد، باید این جهان را ترک کنیم. همهٔ ما این را می‌دانیم، اما نمی‌خواهیم اینجا را ترک کنیم، می‌ترسیم از مردن، گویی مردن پایان است و زوال، گویی با مرگ از وجود و هستی و بودن باز می‌ایستیم. اما مرگ تولد است، تولدی دوباره در زادگاهی دیگر…
پسندیدن
اظهار نظر
اشتراک گذاری
