طعم تلخ زندگے گاهے دو چندان مے شود
آدم از دست خودش گاهے گریزان مے شود

بر لبانش خنده مے دوزد ولے دلشاد نیست
زیر بار غصه ها ناچار خندان مے شود

زخم ها و ضربه هاے دشمنان دردش ڪم است
آدمے از ضربه هاے دوست نالان مے شود

مثل شب بویے ڪه شب هنگام خوشبو مے شود
از طلوع روز نو غمگین و ترسان مے شود

معنے زندان ڪه ترڪیب اتاق و میله نیست
گاه آزادے خودش هم مثل زندان مے شود