صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی‌ست
که در انتهای صمیمیت حزن می روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم
بیا تا برایت بگویم
چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من
شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد
و خاصیت عشق چنین است