طومارِ خوش عمر مرا یکسره پیچید
وقتی که پرستوی دلم پر زد و کوچید

خورشید میان افقِ سرخ فرو رفت
خونِ دل من بود که بر واقعه پاشید

جز پاسخ بی مهری و رد هیچ ندیدست
موجی که سرِ صخره سرش را زد و کوبید

ای شوکت و ای مسند و آوازه ی مصری
صد بار دل از چاه حسدهای تو لرزید

از خنده ی اجباری من در پس هر غم
خندید به من آینه وقتی که مرا دید

تأویل تو سودی ندهد ، قحطی مهرست
صد نیل اگر یکسره پس رفته و خشکید

در پیش من از شرم ، رخش سرخ و سرش زیر
شد لاله ی وارونه ی من پیچک هر بید