دلبستگی ربط عجیبی با آدم های بلاتکلیف دارد...
مینشینی و میگذاری یک آدم طول و عرض علاقه ات را بارها برود و برگردد
گاهی با وعده های شیرین
گاهی با دروغ های شاخدار
گاهی با توهین و تمسخر
گاهی حتی با خواهش...
جاپای بلاتکلیفی اش مسیر لطیف علاقه ات را سخت و ناهموار می کند...
یکروز خسته می شوی و بی هیچ توضیح مشخصی میروی...
آنروز به طرز وحشتناکی احساس حماقت می کنی
برای روزهایی که نشستی و تماشا کردی...
و خون دل خوردی...