گل که باشی باغبان‌ها دست چینت می‌کنند
سنگ باشی می‌تراشند و نگینت می‌کنند
هرگز از این پیله‌ی تنهایی‌ات غمگین نباش
روزگاری می‌رسد فرش زمینت می‌کنند
چوب خشکی در بیابان باش اما مرد باش
چوب نامردی اگر در آستینت می‌کنند
ای درخت پیر،بر این شاخه‌ها دل خوش نکن
چون که با دست تبر ، مطبخ نشینت می‌کنند
نیشخند دوستان از زخم دشمن بدتر است
آشنایان بیشتر اندوهگینت می‌کن .
پسندیدن
اظهار نظر
اشتراک گذاری
