عشق، گل سرخی ست
که به هم هدیه می‌دهیم
بی آنکه
به خشکیدنش بیاندیشیم …
به هنگامی که نفس کشیدن از زندگی کردن
سخت‌تر است گل رزی را بو کن و هرگز نپرس
در این تنگی هوا کو مجال زیستن گل‌های رز
گل رزی که در انتظار تو
بر دست هایم پژمرد
دیگر مرا در هیچ بهاری بیاد نمی‌آرد
مرا که تکرار می‌شوم
همواره
در نم نم باران‌های بی کسی
از گل‌های سرخم
خواسته بودم
تا آمدن تو
پژمرده نشوند
از گل‌های سرخم که
اکنون جز عطر غریبشان
در دستان باد
چیزی دیگری
به خاطر نمی‌آورم