در زیر زبان هر انسان ، دو چشمه است
که از یکی نور و شفا می جوشد و از دومی
زهر و پلیدی ...

و زبان گاهی در این ریشه دارد و گاهی در آن پس یا زهر از آن جاری است یا شفا ...

اما در سکوت چیزی است، برتر از زهر و شفا که می توانند اندیشه تو را بسازند ...

اندیشه تو، از طریق کلامت آشکار میشود...