زین جهانی اعتمادش که به من کور شَوَد
تو زبان نه دل و در سینه شنیدی رفیق
من و تو مثل دوتا کوه شدیم
چه به دشتی چه به جنگل رفیق
هیچ کس نتوان ، بد بگوید ما را
بحث ما ریشه و خاک است رفیق