دلم یخ می‌زند گاهی

دراین سرمایِ تنهایی

شبم قندیل می‌بندد

از این یخ‌هایِ تنهایی

قلم آهستہ می‌راند

بر این خطِّ بلند ، امّا

گمانم یاد می‌گیرد

زِ من انشایِ تنهایی