هر کسی
یک امید،
یک عُصیان،
یک از دست دادن،
یک درد،
یک تنهایی،
یک اندوه،
در خود دارد.
زیرا
از درونِ هر کس
یک نفر رفته است،
و هر کاری که می‌کند
نمی‌تواند او را بدرقه کند.

گوشه‌ی قلب تمام آدم‌ها
یک صندلی خالیست!
و باد
همیشه از همان سمت آدم‌ها را می‌برد.
سمتی که کسی باید باشد و نیست.