مرا چون دایهٔ قدسی
به شیر لطف پرورده‌‌ست
ملامت کی رسد در من
که برگ غم‌ نمی‌دارم

چنان در نیستی غرقم
که معشوقم‌ همی‌گوید
بیا با من دَمی بنشین
سَرِ آن هم‌ نمی‌دارم