خاکی‌ام بس که زمین خوردم و غفلت کردم
آه ، دیگر به زمین خوردنم عادت کردم

چقدر توبه شکستم، چقدر برگشتم
چقدر پیش تو احساس خجالت کردم

جای تو دل به همه دادم و خارم کردند
رحم کن بر منِ ساده که حماقت کردم

دارد این عمر تلف می‌شود و می‌بینم
نه شدم عابد درگاه، نه همت کردم

دستِ احسانِ تو را پس زدم و کج رفتم
جای تو با خودِ ابلیس رفاقت کردم

به امانت شرف و ثروت و جاهم دادی
منِ آلوده خیانت در امانت کردم

یاد بی‌کس شدنم، یاد تو افتادم من
سرِ این سفره فقط صحبت حاجت کردم

نظری کن که دگر سمت معاصی نروم
خسته‌ام بس که از این نفس شکایت کردم.