به مژگان سیه ڪردے هزاران رخنه در دینم
بیا ڪز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا اے همنشین دل ڪه یارانت برفت از یاد
مرا روزے مباد آن دم ڪه بے یاد تو بنشینم
جهان پیر است و بیبنیاد از این فرهادڪش فریاد
ڪه ڪرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دورے شدم غرق عرق چون گل
بیار اے باد شبگیرے نسیمے زان عرق چینم
جهان فانے و باقے فداے شاهد و ساقی
ڪه سلطانے عالم را طفیل عشق میبینم
اگر بر جاے من غیرے گزیند دوست حاڪم اوست
حرامم باد اگر من جان به جاے دوست بگزینم
صباح الخیر زد بلبل ڪجایے ساقیا برخیز
ڪه غوغا میڪند در سر خیال خواب دوشینم
شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین
اگر در وقت جان دادن تو باشے شمع بالینم
حدیث آرزومندے ڪه در این نامه ثبت افتاد
همانا بیغلط باشد ڪه حافظ داد تلقینم
پسندیدن
اظهار نظر
اشتراک گذاری
