بر‌ ماجرای‌ خسرو‌ و‌ شیرین‌ قلم‌ کشید

شوری‌ که‌ در‌ میان‌ منست‌ و‌ میان‌ دوست

خصمی‌ که‌ تیر‌ کافرش‌ اندر‌ غزا‌ نکشت

خونش‌ بریخت‌ ابروی‌ همچون‌ کمان‌ دوست

من درد ترا ز دست آسان ندهم
دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم

تو
مگو ترین راز منی
نِگهت میدارم،سخت
نِگهت می دارم، دشوار
نِگهت میدارم، در آغوش
نگاهم کن گاهی
دل خوش می شوم به همین...

گفت دعا کُنی می‌آید!
گفتم: آنکہ با دعایی بیاید با نفرینے میرود...!
پیش من اگر خواستے بیایی
با دعا نیا، با دل بیا..

عشق برای مرد ها
همچون یک زخم عمیق می ماند ؛
به همین دلیل ، بی آنکه چراییش را بدانند ،
از کسی که بیشتر از همه دوست دارند ، می گریزند !

آنها از این زخم می هراسند ؛
این دست خودشان نیست که بی دلیل ،
همه چیز را ول میکنند و می روند

بهترین معلم من کسے بود کہ

با ارزشترین مطلب زندگیم

را بہ من آموخت

دو خط موازے روے تختہ کشید و گفت

این دو هیچگاه بہ هم نخواهند رسید

مگر اینکہ یکے خود را بشکند
‌‌‌

بـراۍفتح لبخندت تمـام عمـر من سر شد
تمام دلخوشۍهایم به دستان تو پرپر شد
🌸🍃💞🍃🌸
چنان درگیر اشعـارم کـه باران را نمی بینم
همان باران پرباری که هم پیمان دفتر شد
🌸🍃💞🍃🌸
تـو را هی من صـدا کردم برای روز دیدارت
ازاین فریاد بیحاصل فقط گوش خودم کر شد
🌸🍃💞🍃🌸
امیـدم را بـه در دادم کـه شاید از سفر آیی
خودم را در رهۍدیدم که آنهم گام آخر شد
🌸🍃💞🍃🌸
من اما خسته ام خسته ازاین تکرار بی پایان
گذشتم از تـو و شعرم که با خونم برابر شد

به یـــــادت و برایت نــــوشتـن زیـــباست .....
بخـــوان و دم مـــزن ...
بــــدان ...
فــــقط بدان ڪه ...
مے خــــواهمت .....
میدانم ڪه مے دانی... !!

دلم بے اختیار برایت تنگ مے شود
دلم ڪه برایت تنگ مے شود
مے گــــیرد ...
فریـــاد مے ڪشد ...
مے تــــپد ...
و باز تنــــگ مے شود..

"يادت"

را در ميان سینه ام پنهان میکنم ...
حجم عظیمِ عشقت فراموش نشدنیست...

یک درخت میلیون ها چوب کبریت را می سازد
اما وقتی زمانش برسد فقط یک چوب کبریت برای سوزاندن میلیونها درخت کافی است
زمانه و شرایط در هر موقعی می تواند تغییر کند
در زندگی هیچ کس را تحقیر و آزار نکنید
شاید امروز قدرتمند باشید اما یادتان باشد
زمان از شما قدرتمندتر است
از یک درخت هزاران چوب کبریت تولید میشود
اما وقتی زمانش برسد یک چوب کبریت برای سوزاندن هزاران درخت کافیست