معشوق من! گل من! پروانه ات بمیرد
لیلای من! الهی دیوانه ات بمیرد

ققنوس وار مُردم تا دل به تو سپردم
زنده نمی شوم تا افسانه ات بمیرد

این دل که عاشقانه چون گشت مبتلایت
گفتی: برو! ، مبادا در خانه ات بمیرد !!؟

از جام بوسه ی تو اینگونه مست گشتم
لب بر لبم بنه تا مستانه ات بمیرد

دریای غم که رحمی بر این صدف ندارد
هان! ... ای صدف! مگذار دردانه ات بمیرد

بیگانه وار گفتی : « رفتم خدا نگهدار »
ای آشنا به عشقم! بیگانه ات بمیرد

در آرزوی گلزار، ای باغ عشق! بگذار
این قد خمیده ی زار بر شانه ات بمیرد