.
جهان چو جسم و تو جانی در آن میان ای دوست
تویی مرادِ دلم زآن همه جهان ای دوست

ز جان همیشه مرا غایتِ مراد تویی
وگرنه بارِ گران بر تن است جان، ای دوست

به مهرِ روی تو درباختم دو عالم را
که جز تو اُنس ندارم به این و آن ای دوست

حدیث قصه‌ی مشتاقی‌ام نه چندان است
که شرح آن نتوانم به صد زبان ای دوست

بیا کز آتشِ دوریّ و اشتیاقِ رُخت
بسوخت این‌همه‌ی مغز استخوان ای دوست

ز خاک تربت من لاله‌ها که می‌روید
ز داغ حسرت تو می‌دهد نشان ای دوست

هزار سال که باشد تنم فِسُرده به خاک
هنوز مهر تو باقی میانِ جان ای دوست

عیان به روی زمین، نام دوست بنْویسد
به هرکجا که کنی خون من روان ای دوست

ز خاک من که بَرد باد بر فضای جهان
به بوی مهر تو پیدا بُود نشان ای دوست

«شهیدِ» تیغ تو را خاک اگر بیفشاری
ز حسرت تو چکد خون چو ارغوان ای دوست...
‏