دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم ، نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

➰

یک عده را باید نگه داشت
نباید رها کرد به امانِ خدا تا ببینی قسمتت هستند یا نه!
گاهی قسمت، دست گذاشته زیرِ چانه اش که ببیند آدم چه میکند، تا کجا پیش می‌رود...
سر به سرِ آدم میگذارد
دور میکند
قایم میکند پشتش و میگوید : باد برد ..
تا ببیند چقدر دنبالش می‌روی
چقدر پی اش را میگیری
که داشته باشی اش
که نگذاری بی هوا برود ...
هر چیزی را نباید رها کرد به امیدِ قسمت !
خودِ قسمت هم گاهی
امیدش به آدم هاست ..
و زیرِ لب میگوید : چه بر سرِ بودنِ هم می‌آورید ..
حواس پرتی ها و رها کردن هایمان را
گردنِ قسمت نیندازیم ...

بر چيزي كه گذشت
چيزي كه شكست
چيزي كه ريخت
چيزي كه نشد
حسرت نخور
زندگي اگر اسان بود با گريه آغاز نميشد

ای خداوند یکی یار جفاکارش ده
دلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده

تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد
غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده

هییی خوابمان می اید ، بی حوصله

الاهـــی سینـــــه‌ای ده آتش افـــــروز
در آن سینـــه دلی وان دل همه ســــوز

هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست
دل افســـــرده غیر از آب و گل نیست

دلم پر شعله گــــردان، سینه پـــردود
زبـــــانم کن به گفتن آتش آلـــــود

کـــــرامت کن درونی درد پـــرورد
دلـــی در وی درون درد و برون درد

سرمایه‌ی عیش، صحبت یـــاران است
دشــواری مرگ، دوری ایشــان است


چـــون در دل خاک نیز یــاران جمعند
پس زندگی و مرگ به ما یکسان است

وإن یــکاد #قلبـــــــــــِ من

آن #چشـــم بی پرواے توستــــــــــ...

تا #نگاهـــــم مـــــــے کنی

از شـــر هر #بــــــــــد بیمــه ام

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو بوقت خویش ناچار رسد