لا اله الا خودت؛ لا عشق الا عشق یک مجنون
اهدنا لیلا! به سوی شهر خود لا یزد، لا مشهد
سوی چشمان تو می آیند زائرها و شاعرها
فرق چندانی ندارد با تو اصلاً یزد با مشهد

منشین پای نهالی که تلخ وبدبنیاداست
که ریشه اش خون پایه اش بیداداست
برکنده شود این نهال بیثمر فرسوده
که سایه اش آتش است شاخ برگش
فریاد است