برای قلبم چه طرحی بریزم
تا عاشقت نباشد؟
لبانم را چه بیاموزم
که تو را نبوسد
و طاقتم را
که دندان بر جگر بگذارد؟
به شعرم چه بگویم
که منتظرم باشد تا بعد؟
و حال آنکه روزی که تو را نبینم
بی نهایت است ...
مطربا نرمک بزن تا روح بازآید به تن
چون زنی بر نام شمس الدین تبریزی بزن
مطربا بهر خدا تو غیر شمس الدین مگو
بر تن چون جان او بنواز تن تن تن تنن
تا شود این نقش تو رقصان به سوی آسمان
تا شود این جان پاکت پرده سوز و گام زن
شمس دینُ شمس دینُ شمس دین میگوی وبس
تا ببینی مردگان رقصان شده اندر کفن
مطربا گر چه نیی عاشق مشو از ما ملول
عشق شمس الدین کند مرجانت را چون یاسمن
لاله‌ها دستک زنان و یاسمین رقصان شده
سوسَنَک مَستک شده گوید که باشد خود سمن
خارها خندان شده بر گل بجسته برتری
سنگ‌ها باجان شده با لعل گوید ما و من
تنها زمانى "صبور" خواهى شد
كه "صبر" را يک "قدرت" بدانى
نه يك "ضعف"...
آنچه "ويرانمان" مى كند
"روزگار" نيست!
حوصله ی "كوچك"
براى "آرزوهاى بزرگ" ماست..
تویی مهمان ناخوانده
که در رویای من یک شب
نهادی پا به دنیای دلم
با ارمغانت ؛ شعر
تو حافظ، شمس،مولانا
تو بیدل، صائب و خیام
که زانو می‌زند هرروز و شب
در آستانت شعر
تو شعر خلقتی، آری !
که در آیینه می‌باری
نگاهت شعر چشمت شعر
گیسو شعر و جانت شعر !
میدونی قشنگترین جای زندگی کجاست؟
اونجاست که به دلت فرصت میدی !
بهش این جرئتو میدی که دوباره
به زندگی اعتماد کنه ،
بدیارو فراموش کنه.....
دوباره منتظر یه اتفاق ناگهانی خوب باشه ؛
منتظر یه آدم تازه بهش فرصت میدی که گذشته رو
با همه بدیاش ببخشه و بذاره اتفاقات گذشته تو گذشته بمونن
اینجا قشنگ ترین جای زندگیه
جایی که از صفر شروع میکنی
جایی که دوباره متولد میشی ...
بازامشب غزلی کنج دلم زندانیست
آسمان شب بی حوصله ام طوفانیست
هیچکس تلخی لبخندمرادرک نکرد
های های دل دیوانه من پنهانیست
همه دانند برایم، همه دنیا شده ای
بین صد رهزن دل، در دل ما جاشده ای
دلبرے را ز ڪه آموخته اے مونس جان
دلبران پیش توچون رود، تودریاشده ای
در شگفتم ڪه تو از بین همه مدعیان
دل به من داده اے و هم نفس ماشده ای
نتوانم ڪه ڪنم وصف ڪمالات تو را
آنچه خوبان همه هستند تو یڪجا شده ای.
یازاجام سوزلریمی ، دردیمی دیوانه کیمی
نیه جان جان دئمیرسن سن منه جانانه کیمی
إئدیرم هر گئجه،گوندوزده پرستیش سنی من
بس هاچان باخمییاجاقسان منه بیگانه کیمی
