گاهی هیچ چیزی برای ازدست دادن ندارم، لم می‌دهم و به بدبختی‌هایم لبخند می‌زنم
مردم فکر می‌کنند هیچ مشکلی ندارم، اما زندگی بدون مشکل فقط یک خواب است. آدم هم نمی‌تواند همیشه بخوابد!
#چاپلین
بی ارزش ترین نوعِ افتخار، افتخار به داشتن ویژگی هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد مثلِ چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگی و خیلی چیزهای دیگر...
از چیزهایی که خودتان به دست آورده اید حرف بزنید مثل انسانیت، شعور، مهربانی، گذشت، صداقت و ...
آدمی را آدمیت لازم است
عود را گر بو نباشد هیزم است...
داريوش در سال ٥١ بعلت رانندگى بدون گواهينامه و تصادف به زندان قصر افتاد. ميگويند او بخاطر توهين به اشرف پهلوى زندانى شد؛ عده اى نيز ميگويند به خاطر همراه داشتن مواد مخدر! او پس از آزادى ترانه بوى گندم را عليه حكومت شاه خواند و به زندان اوين افتاد.
گوگوش : چون من روزه میگیرم و برای تهیه عکس باید آرایش کنم لذا بناچار از افطار ببعد عکسبرداری میکنم ... تا روزه ام باطل نشود.
بریده‌ای از مجله اطلاعات بانوان، ۱۳۵۴
اصل تاریخ
روزنامه کیهان ۱۶ بهمن ۱۳۵۱☝️
صفحه ۱۹ : اولین عابر بانک در ایران !!!
در ۴۵ سال پیش هنوز بسیاری از کشورهای اروپایی هنوز عابر بانک نداشتتد ولی در ایران داشتیم!
روزی تو می آیی به دیدارم که دیر است
دل دارم اما جای دیگر او اسیر است
ماهی تویی تو بی وفا ، دریا منم من
در وصل، دریایت به ساحل ناگزیر است
دنیای من بعد از تو خالی از غزل هاست
شاعر که دست از عشق بردارد فقیر است
ما زندگی را باختیـم اما سر ِ هیچ
فردای دنیا میرسد پای تو گیر است
روزی به خود می آیی از درد جدایی
آن روز دنیایت! ز دنیای تو سیر است...
آدمها را نباید به هر قیمتی نگه داشت
همه برای ماندن نمی آیند
آدمی که میماند جنسش با دیگران فرق دارد..
برای ماندنش مجبور نمی شوی خودت را
تغییر دهی
اینو به یادت داشته باش برای نگه داشتن آدمها نباید خودت را زیر پا له کنی..
آدمها باید با دلشان بمانند نه با جسمش
غزلستان :
فال روز سه شنبه، ۱۴ مرداد ۱۳۹۹
گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
شیرینتر از آنی به شکرخنده که گویم
ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی
تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه
هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی
صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام
چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی
گویی بدهم کامت و جانت بستانم
ترسم ندهی کامم و جانم بستانی
چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند
بیمار که دیده ست بدین سخت کمانی
چون اشک بیندازیش از دیده مردم
آن را که دمی از نظر خویش برانی
