فلسفه سیزده بدر

در آیین و تقویم زرتشتیان و ایرانیان باستان هر روز یک نام ویژه دارد
سیزدهمین روز در هر ماه به نام فرشته باران تیر(تیشتر) نام دارد
زرتشتیان پس از پایان نوروز در روز سیزده بدر (روز تیر از ماه فروردین)به باغ و دشت میروند و به شادی و بازی و گره زدن سبزه برای بر آورده شدن آرزوهایشان میپردازند و نوروز خود را به پایان میرسانند
و برای درخواست باران به درگاه اهورامزدا نیایش میکنند و آرزوی سالی پر از باران و کشاورزی نیکو میکنند

در مورد نسبت دادن نحسی سیزدهم هیچ مناسبتی به ایرانیان ندارد و این اندیشه خرافی پس از یورش اسکندر گجستک و یونانیان به ایران اهورایی وارد ایران شد زیرا عدد سیزده نزد یونانیان نحس بوده است

آرزوی داشتن سیزده بدر نیکی را برایتان داریم🙏

شاد و تندرست باشید👏

سیزده بدر خجسته🤍

حالِ خوب می خواهی ؟!
یاد بگیر رویِ پایِ خودت بایستی ،
به خودت تکیه کنی و همه کاره ی دنیای خودت باشی .

دلت که گرفت ، دنبالِ گوشی برایِ شنیدن و دستی برایِ نوازش نگردی و خودت درمان دردها و بی کسیِ خودت باشی .
از هیچ کس توقعی نداشته باش !

توقع داشتن از آدم ها ، جز اینکه باعث رنجش ، و مانعِ ابتکار و خودباوری ات باشد نتیجه ی دیگری ندارد !

سعی کن فقط روی خودت ، و توانمندی های خودت حساب کنی ...

نمیبینی مگر ساقی نشسته غصّه بر دل ها
بیا وا کن تو با جامت گره از کارِ مشکل ها

قشون خاطراتش میزند هر دم‌ به ذهنم سر
شبیهِ موجهای وحشی و دامانِ ساحل ها

کسی هرگز نمیبیند شبیهِ شمع، میسوزم
نخواهم گفت: رازم را به مدهوشان و غافل ها

چه رازی خفته در چشمش که تا یک آن نظر کردم
شدم لیلای سرگشته در این دنیای بیدل ها

چنان لبریز از حسِ عمیق بودنش هستم
که احوالِ غزلهایم شده چون نُقلِ محفل ها

تمامِ هستی ام تقدیم یک نازِ نگاهش باد
کُنَم دعوت نگاهش را به جشنِ رویش گل ها

بزن دنیای وارونه تو سازت را ولی هرگز
ندارد هیچ تاثیری در عشقم این مسائل ها

با من بگو که همرهِ من پیر می شوی
یا آنکه بینِ راه، ز من سیر می شوی؟!

ای ماهِ دوردستِ من، ای ماهیِ گُریز!
کی در میانِ بِرکه به زنجیر می شوی؟!

چون چکه ای ز نور، درآیینه می چِکی
آنگاه مثلِ آینه تکثیر می شوی

رویای صادقی که سرانجام می رسی
یک خوابِ عاشقانه که تعبیر می شوی

چین می خورَد نگاهِ غم انگیزِ آینه
وقتی ز دستِ آینه دلگیر می شوی

می روید ازکویرِگلویم، گُلی کبود
وقتی شبیهِ بُغض، گلوگیر می شوی !

دست ازفریب وفاصله بردار، خوبِ من !
داری برای خوب شُدن دیر می شوی..!

« یدالله گودرزی »

سالها از دوری ات درد و مشقت داشتم
کم نیاوردم اگر ای عشق قدرت داشتم

آنقدر نیش کنایه خورده ام از دوستان
باز جای شکر دارد اینکه غیرت داشتم

در نبودت شعر بنویسم ، بخوانم با خودم
قدر صدها بیت سعدی با تو صحبت داشتم

من که سر را توی لاکم کرده بودم سال ها
تازه می فهمم چرا با درد نسبت داشتم

گفته بودم دوستت دارم ک گفتی بی گمان
باورش سخت است اما بی مروت ! داشتم

« آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا » ؟
من که با تنهایی ام یک عمر عادت داشتم ،،

دل به جان آمد و جـانانه به رقص آمده بود
بی خبر از مـنِ بی خــانه به رقص آمده بود

دیدم از پنجره ی خانه کـــــه دائم رخ شمع
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

زیــــر باران تـــرنم بــــه هــــوای رخ عشق
ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺑـــــﺮِ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗــﺺ ﺁﻣـــــﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻓـــﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻟﺤـﻈﻪ ﯼ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻏﺰﻝ
ﻗﻠﻤﻢ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻇـــﺮﯾﻔﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺭﻗـــﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

بـه طرفــــداری بـــر پا شدن جشـــن شراب
ﺳﺎﻗﯽ ﺍﺯ ﮔـــﺮﺩﺵ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻗﻠﺒﻢ آهسته نمی ﺯﺩ ﺳﺮ ﺧــــﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ
ﺑﻪ ﮔﻤـــﺎﻧﻢ ﺩﻝ ِ ﺩﯾــﻮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

دیشب ﺍﺯ ﺩﻟﺒــــــﺮﯼ ﻭ چشمـک بانــو عسلم
بی دلی ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

با تو باشم بی نیاز از هـر نیازم خوب من
با همه خوب و بد دنیـا بسازم  خوب من

با تـو باشم آسمان زیر پر و بال من است
با صدای خنده هایت نغمه سازم خوب من

شاعر چشمان تـو بودن برایـم آرزوست 
در غزل با عشق تو من یکه تازم خوب من

با من از ماندن بگو رفتن عذابـم میدهد
در قمـار زندگی بـا تـو نبازم خوب من 

نـاز چشمان نجیبت را بـه جانم میخرم 
قبله ام چشمان تو ،رو به نمازم خوب من

آنقـَدَر پـاک و زلالی و مقدس  نـازنین 
دوست دارم پیش تو دل را ببازم خوب من

میشوی سنگِ صبـوری بـر من ِسنگ صبور
کس نباشد غیـر تو محرم به رازم خوب من

سالي كه بی تو باشد،
نحسی اش با بيرون رفتن در نميشود!
به اميد حضورت،
سبزه كه هيچ،
من آسمان را به زمين گره می زنم

‍ تو ڪه از عشق و محبت زبانزد شده ای
باز با این دل شیدایے من بد شده ای

شعرم آتش شد و آتشڪده اے از دردی
تو به آتشڪده ے عشق ڪه موبد شده ای

اوج ایمان من آن گرمے دستان تو بود
تازگیهاے چه ڪنم هے بد و مرتد شده ای

گر بخندے و ڪنے اخم هنوز گیرایی
آتش عشقے و هر روز مشدد شده ای

رو براهم ڪه دلم را به خودم بسپارم
بر سر راه دل و عقل چرا سد شده ای

یک ڪمک حال دلت پیش دلم جا مانده
دست رد مے زنے و حال مردد شده ای

ڪوچه آذین شده با شعر ڪه قدم زنجه ڪنی..
تو ڪه هر روزه از این ڪوچه ے ما رد شده اے

‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌

بنا کن رسم دلداری ، دل و جان دادنش با من
بده پیغام خود از دور ، اشارت کردنش با من

بسوزان هرچه می‌خواهی ولی دل را نوازش کن
بپا کن آتش عشقت ، سیاوش بودنش با من

رها کن دود آتش را ولی یاد مرا هرگز
سیه کن آسمان با دود ، نیلی کردنش با من

تو و دل دادن دریا ، من و دنیایی از رویا
بزن کشتی به طوفان‌ها ، به ساحل بردنش با من

ز هر دردی دری بگشا ، به هر آهنگ شادی کن
بزن بر تار و پود دل ، مرتب کردنش با من

بگو از دل ، دل از دلواپسی کم کن
تو وا کن سفره‌ی دل را ، صبوری کردنش با من ...