یاد بگیرید محکم بودن را ...
قوی بودن را ، کوه و سنگ بودن را ...
لازمتان میشود برای وقت هایی که
آدم های زندگیتان ، دستشان میرود روی نقطه ضعفتان
و دلتان را بند میکنند به نبودنشان ...
یاد بگیرید که هیچ جای زندگی جواب محبت هایتان چیزی نمیشود که شما میخواهید ...
از من به شما نصیحت ؛
قوی بودن را یاد بگیرید
برای تمام روزهایی که قرار است
تنتان بلرزد
از آدم هایی که قلبتان را میلرزانند ...
باده ی ناب میشَوَم، شِعر و کِتاب میشَوَم
یِکسَره خواب میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"
هَمرَهِ موج می شَوَم، راهیِ اوج میشَوَم
فوج به فوج میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"
سایه ی ماه میشَوَم، دَر تَهِ چاه میشَوَم
راهیِ راه میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"
توی رَواق میشَوَم، کُنجِ اُتاق میشَوَم
بَسته به طاق میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"
اینهَمه مَرد میشَوَم، مَخزَنِ دَرد میشَوَم
ساکِت و سَرد میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی"
اَز هَمه دور میشَوَم، نقطه ی کور میشَوَم
زِنده به گور میشَوَم،"باز مُقابِلَم تویی"
هَمدَمِ خار میشَوَم، بی کَس و یار میشَوَم
بَر سَرِ دار میشَوَم، "باز مُقابِلَم تویی !
مولانا
شاخه‌ے خشکم، ز پاییز و بهار من مپرس
مرده‌ام، از صبح و شامِ روزگار من مپرس
آفتابے بر لب بامم، در آفاقم مجوی
جِلوه‌اے از طالعِ بی‌اعتبار من مپرس
سرخطِ مضمونِ افسوسم، بر این حیرت‌بَیاض
جز ندامت، سطرے از شعر و شعار من مپرس
سر به پیش افکنده دارم پیش سربازان عشق
سرفرازے از سرِ زانوسوارِ من مپرس
زخمِ صد مرهم به جان دارد درختِ طاقتم
سایه واگیر از سرم، وز برگ و بار من مپرس
استخوان بشکسته‌ام، وز مومیایے بی‌نیاز
گم شدم در خویش، از سنگ مزار من مپرس
در بیابانِ طلب آواره‌ام چون گردباد
آشیان بر باد دادم، از غبار من مپرس
غفلتِ خوش‌باوری‌ها را غرامت می‌دهم
از جفاے دشمن و از مهرِ یار من مپرس
داستان‌پردازِ عصرِ غربتِ انسان منم
نغمه‌اے بشنو، ز دردِ اضطرار من مپرس
چشم در راه امیدے همچنان بنشسته‌ام
قصه کوته کن «حمید!» از انتظار من مپرس...
حمید_سبزواری
ساده می گویم عزیزم
دل بریدن ساده نیست
چشم های مهربانت را
ندیدن ساده نیست
از زمان رفتنت
خورشید را گم کرده ام
ناله های ابر را هر شب
شنیدن ساده نیست
من چه میدانستم بودنت این همه حال خوش دارد
نمیدانستم وقتی فروغ میگوید مرا بپیچ در حریر بوسه ات
چه لذتی میان پیچیده شدن در حریر بوسه هایت هست
آخر از کجا باید میفهمیدم وقتی آیدا با عنوان خدای کوچک من
خوانده میشود، چه حضی میبرد
چطور باید درک میکردم در بند آغوش تو بودن عین رهاییست؟
چه میدانستم یک نفر می آید و میتواند بشود
شهرت، کشورت، خانواده ات،
من شبیه حال بودن با تو را قبل تو زندگی نکردم
اگر این روزهایم زندگیست
پس روزهای قبل آمدنت به زندگی ام را چه بنامم؟
حال بد را با چه لفظی میشود تفسیر کرد
شعر، دارو بود اما کی؟ کجا؟ تاثیر کرد
شعر اکسیر نشاط شاعران شرق بود
طبع من را عشق، در سن جوانی پیر کرد
خواستم تا با ولع مضمون بپردازم ولی
شعر سعدی، شعر حافظ، چشم من را سیر کرد
من خودم تا مرز ویرانی رسیدم آه، عشق
تا که خود ویران کند از نو مرا تعمیر کرد
من بَلَد ها را دوست دارم!
آنهایی که دوست داشتن حالیشان میشود!
آنهایی که وقتی جانم صدایشان میکنی
جانشان را قربانت میکنند!
آنهایی که مُدام حسشان را به تو یادآوری میکنند
و به جای فرستادن یک قلب قرمز
از حال دلشان برایت حرف میزنند!
آنهایی که وسط کلافگی عصر جمعه...
با یک پیام حالت را دگرگون میکنند!
آنهایی که هربار...هرچند کوچک
غافلگیرت میکنند
یا با یک گل...یا با یک محبت قشنگ...
گاهی هم با یک دوستت دارم!
آنها که خندیدن را یادت میدهند
و باعث میشوند
خودت را بیشتر دوست داشته باشی!
بَلدها دوست داشتنی ترند!
یکدیگر را بلد باشید...
تشنه ی دیدار رویت ،
آب میخواهد چکار؟
آنکه بیتاب توباشد
تاب میخواهد چکار؟
عاشق بیچاره
حسرت میکشد آغوش را
عکس زیبای تو را
در قاب میخواهد چکار؟
لحظه های با تو بودن ،
بهترین دارایی ست
پس طلای پر عیار و ،
ناب میخواهد چکار؟
شعر میبافد تمام
نیمه شب ها شاعرت
مطلعش چشمان تو,
مهتاب میخواهد چکار؟
#التیامم داد این
#شیدایی ام ، ،شاعر شدم
وقت بارش چشمهایم ،
خواب میخواهد چکار؟
شیدا_التیام
