بی حوصله ام اگر بمانی بد نیست
رخ در رخِ من غزل بخوانی بد نیست

من پیرِ غمِ عشقِ توام گهگاهی
در کارِ دلم کنی جوانی بد نیست

ای شاعرِ بیت بیتِ رسواییِ من
گر هم بدهی طبعِ روانی بد نیست

یکبار دروغکی بگو عشقِ منی
یکبار فقط بگو...زبانی...بد نیست

یک لحظه به خاطرِ پریشانیِ من
با عشق اگر کنی تبانی بد نیست

امروز بیایی و منِ خاکی را
از خاک به آسمان رسانی بد نیست!؟

من خسته از این زمینم و تنهایی
من را ببری به آسمانی بد نیست؟

#داریوش_جعفری

مثل بیماری که با هر درد می ریزد به هم
عشق گاهی با نگاهی سرد می ریزد به هم

جنگل و پاییز می دانند گاهی یک درخت
برگ هایش می شود چون زرد می ریزد به هم

عشق وقتی جای آرامش به چالش می کشد
خوابِ عاشق پیشه ی شبگرد می ریزد به هم

نبض در آهنگ یک آونگ وقتی کوک نیست
چرخش منظوم ساعتگرد می ریزد به هم

مثل معتادی که دکتر شک ندارد بعدِ تَرک
چون شود از اجتماعی طَرد می ریزد به هم

زندگی با روز های بد مدارا کردن است
هر که از تقدیر کم آورد می ریزد به هم

زن کنار مرد با غیرت خدایی می کند
در عوض از آدم نامرد می ریزد به هم
؟؟؟

شده در حسرت یک شانه ی محکم باشی
زیر آماج بلا در پیِ مرهم باشی ...

شده از دید همه صاحب یک قصر ولی ...
در خودت ارگ فرو ریخته ی بـم باشی

شده چون هرزه گیاهی به بیابان کویر
سالها منتظر قطره ی شبنم باشی

شده یک عمر درون قفسی حصر شوی؟
روز در برزخ و شب حبسِ جهنم باشی

شده احساس کنی هست ولی نیست کسی
دم به دم در تبِ یک حالت مبهم باشی

غرقِ رویای کسی باشی و یادت نکند
تو ولی در طلبش شهره ی عالم باشی

بی وفا هستی و می دانم و ای کاش دمی
پشت هر هق هق من شانه ی محکم باشی

فـاطـمـه_اتـحـاد

ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
وآتش هجر جگر سوز تو دود افکن دل

چشمهٔ نوش گهر پوش لبت چشمهٔ جان
حلقهٔ زلف شکن بر شکنت معدن دل

گر کنی قصد دلم دست من و دامن تو
ور کند ترک تو دل دست من و دامن دل

جانم از دست دل ار غرقهٔ خون جگرست
خون جان من دلسوخته در گردن دل

پرتو روی تو شد شمع شبستان دلم
تا شبستان سر زلف تو شد مسکن دل

بده آن آب چو آتش که بجوش آمده است
ز آتش روی دل افروز تو خون در تن دل

چاره با ناوک چشمت سپر انداختنست
ورنه تیر مژه‌ات بگذرد از جوشن دل

دل شیدا همه پیرامن سودا گردد
و اهل دلرا غم سودای تو پیرامن دل

آتشی در دل خواجوست که از شعلهٔ اوست
دود آهی که برون می‌رود از روزن دل


خواجوی کرمانی

‌
چشم مست یار من میخانه می ریزد بهم
محفل مستانه را رندانه می ریزد بهم

دل پریشان میکند امواج گیسوی نگار
تا که موی آن پری بر شانه می ریزد بهم

قطره اشکی که می غلتد ز چشمانش به ناز
از تاثر مرغ دل را لانه میریزد بهم

ای دل آن نا مهربان گر مهربان گردد به من
از نشاط خاطری دنیا نمی ریزد بهم

خاطر مجموع یاران را به بزم اهل دل
نا سپاسی های آن بیگانه می ریزد بهم

روی آسایش ندیدیم از ریاکاران دهر
عیش ما را سبحه صد دانه می ریزد بهم

نازک است از بس نکویی رشته آرامشم
با نسیم بال یک پروانه می ریزد بهم


فیض‌اله_نکویی

دلم از همهمه ی کوچه ی دلدار گرفت
در همان جا که دلم وا شده، این بار گرفت

پرس وجو کردم وگفتند رقیبت کم نیست چه خبرهای بدی گوشم از اخبار گرفت

آتشین بود سخن، بین رقیبانم و من
که زبان من از این بحث و کلنجار گرفت

لحظه ای سر زدم و خانه خرابم کردند و سر و روی مرا پنجه ی آوار گرفت

حیف، مقیاس به سنجیدن دلتنگی نیست تا بگویم دلم این بار چه مقدار گرفت

آمدم وا بشود این دل وا مانده ولی
بدتر از قبل، دل تنگم از این کار گرفت

احدی

‌🔰🔰

اگر چـه شک عجیبی به «داشتن» دارم
سعادتی ست تو را داشتن که من دارم !
 
کنار من بِنِشین و بگو چه چاره کنم؟
برای غربت تلخــی که در وطن دارم؟
 
بگو که در دل و دستت چه مرهمی داری
برای این همه زخمـــی کـه در بدن دارم؟
 
مرا بــه خود بفشار و ببین بــه جای بدن
چه آتشی ست؟ که در زیر پیرهن دارم؟
 
به رغم دیدن آرامش تو کم نشده
ارادتــی کــه به آرامش کفن دارم
 
مرا که وقت غروبم رسیده بدرقه کن
اگرچه با تو امیدی به سر زدن دارم !!
 
غلامرضا_طریقی
‌

یک زن فقط سایه سر نمیخواهد
همراه میخواهد
احترام نمیخواهد
حرمت میخواهد
هدیه نمیخواهد
قدردان میخواهد
هم درد نمیخواهد
درمان میخواهد

جمع اینها میشه مرد!
برای زن زندگی تون "مرد" باشید

بتاب شعله‌ی من‌ بر جهان منجمدم
که نامت آب شود بر لبان منجمدم

مگر دوباره در این زمهریر باز شود
به انعقاد کلامی، دهان منجدم

بتاب شعله‌ی من، تا دوباره گرم شود
درون سینه، دل نیمه‌جان منجمدم

به روی شانه‌ات آنگاه بی‌امان بچکند
ستاره‌های من از کهکشان منجمدم

بدل به رود شود سرگذشت یخ‌زده‌ام
به تیک‌تاک بیفتد زمان منجمدم

مرا گداخته کن در تنور‌ آغوشت
چنانکه ذوب شود استخوان منجمدم

تو سبز باش و بمان با منی که یک قرن است
بهار می‌رمد از آشیان منجمدم

مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان
که آب ساکن و آتشفشان منجمدم

علی_ارجمند

گفتم به وصل جانان آيا شود رسيدن
گفتا به جستجويش بايد به سر دويدن
گفتم چگونه با او در خلوتي نشستن
گفتا که دست الفت بايد ز خود کشيدن
گفتم چگونه چيدن گل را ز باغ حسنش
گفتا چو بلبل از باغ گل ديدن و نچيدن
گفتم چه چاره بايد در بي وفايي يار
گفتا که صبر کردن يا پيرهن دريدن
گفتم چگونه او را آگه کنم ز عشقم
گفتا که قيد صحبت از ماسوا بريدن
گفتم چگونه باشد بر دامنش بيفتم
گفتا که از ره دور قانع بشو به ديدن

علومی_تبریزی