من آن گل پرپر شده ی دست زمانم

بر سنگ مزارم بنویسید جوانم

تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم

توئی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس، مرغی اسیرم...

"فروغ_فرخزاد"

روی دیوار دلم
حک کردی
اسمت را ولی

دیر فهمیدم،
" #برای_یادگاری\"
بود و بس...

به پیش خلق نامش عشق و پیش من بلای جان

بلا و محنتی شیرین که جز با وی نیاسایی...!

تا رنج تحمل نکنی، گنج نبینی
تا شب نرود، صبح پدیدار نباشد

ما غرقهٔ آبیم چنین تشنه عجیبست
در خانهٔ خویشیم و غریبیم غریبست

در عین وصالیم و گرفتار فراقیم
ما دور ز یاریم ولی یار قریبست

درماندهٔ دردیم ولی خرم و شادیم
ما را چه غم از درد چو محبوب طبیبست

بین ما فاصله افتاده ،نرو، دورنشو
می کشم ناز ولی اینهمه مغرورنشو

قهرکافیست نزن زخم ِزبانی تازه
بیشتر از نمک ِزندگیم ؛ شور نشو

گرمی عشق به اندازه ی خورشید بیار
کرم شبتاب شدی، مدعی نور نشو ...

کاش آغوش تو گلدان بلورم باشد...
شاخه ی گل شده ام تیغه ی ساتور نشو

غار تنهایی خود را وسط شهر نساز
بین این بیخبران وصله ی ناجور نشو

قایق عاطفه گاهی هدفش صیادیست
ماهی حوض دلم، وسوسه ی تور نشو

گرگ پیراهن مادر به تن خود کرده
قفل درباز نکن حبه ےِ انگور نشو

بر چـوبهِ دار ، بی گنـاهی سخت است

در شهرِ غریب ، بی پناهی سخت است

دریادل و پاک و بی ریا باش رفیق !

در مسلکِ عشق ، روسیاهی سخت است

🍃🥀🍃بامن بمان

چه خوش‌ست دست یاری
که بدست یار باشد
چه خوش‌ست چشم مستی که
در انتظار باشد
همه فرصتم در این شد که
ز بیقراری خود
طلبم دل عزیزی که در او قرار باشد...

در من چیزی کم بود
و در این زندگانی هم چیزی کج بود
میان ما و زندگانی یک چیزی گنگ بود
ما دیر آمدیم یا زود
هرچه بود به موقع نیامدیم

👤محمود دولت آبادی