سلولی دربدن ماوجود داره به اسم سلول قاتل،کاراین سلول ها اینه که وقتی سلول های ناسالم واردبدن ما میشن ، اونها رو می کشه ، جالبه بدونید که خنده ، تعداد سلولهای قاتل رو زیاد می کنه

.
عاشقی جرم قشنگیست گرفتارم کرد
خواب بودم که شبی عشق تو بیدارم کرد

آمدم گریه کنم تا تو نگاهم بکنی
چون ستاره به تماشای شب تارم کرد

آمدی خواب مرا از چه پریشان کردی
گفتی عاشق شده ام عشق تو بیمارم کرد

آمدی خانه ی ویرانه گلستان کردی
بوسه ای از لب تو شهره ی بازارم کرد

آمدی دل ببری؛ یا بخری؛ فهمیدم
وقت خواب آمدی و عطر تو شکارم کرد

خنده های نمکینت تو چه دانی که چه کرد
خشک بودم چو کویر لطف تو گلزارم کرد

تا تو را دیدم و دل را به تو دادم آنشب
مست بودم که به شب مهر تو  دلدارم کرد

چشممان خورد بهم پلک چو رقصید آنجا
نگه مست تو در دست صبا یارم کرد...

ناله از دوریِ آن کن که تو را می فهمد
عشق خود ، صرف همان کن که تو را می فهمد

درد دل ، شعر قشنگ ، این همه احساس لطیف
به کسی این سه بیان کن که تو را می فهمد

نوجوانی و جوانی چو بهاریست به عمر
پای آن عمر خزان کن که تو را می فهمد

دل به هر بارِ غم و درد فرو می ریزد
به کسی پس نگران کن که تو را می فهمد

عاشقی سود ندارد به خدا من دیدم
پای آن یار زیان کن که تو را می فهمد

اشک ، وصل است به خون دل و آن شاهرگت
بهر آن اشک روان کن که تو را می فهمد

گر غمت خلق بدانند ، شماتت بکنند
پیش آن سِرّت عیان کن که تو را می فهمد ...

شهرام_نصیری

تا شهریور
روزهای سبزش را در تقویم میگذرانَد،
تو هم بیا...!
میترسم ورق برگردد
روزگار آن روی زردش را زودتر نشان بدهد،
و تو هنوز راهِ رفته را کوتاه نیامده باشی...!
بیا که بادها دستِ فصل ها را خوانده اند
و خبر از پاییزِ زودرس می‌دهند...


مینا آقازاده

کوه را طاقت نباشد ، عشق پنهان مرا
عاشقم من عاشقم ، مشکن تو ایمان مرا

ای که با افسونگری، آتش به جانم می زنی
یک نظربا ما نشین، بستان همه جان مرا

کوه صبرم در فراغت، لیک از داغ غمت
غصه ها دارم به دل، برکن تو بنیان مرا

خم شده این قامتم از بس کشیدم بارغم
داغ هجرانت کنون پر کرده دامان مرا

شعله ای افکند در جانم چنان آن رفتنت
عاقبت می گیرد آ هم از تو، تاوان مرا

دل سپردم من به چشمان تو، اما بیخبر
ساده بگذشتی زمن ،بردی تو سامان مرا

بعد تو دیگر نخواهم ، تا که مانم درجهان
یا که بینم عشق دیگر ،بین تو پایان مرا

هرچنـــد که دلـتنگ تر از تنگ بلورم ،
با کــوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه تر از دامن الوند
باشِکوه تر از کوه دماوند غرورم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر ِمــویی ز سر ِموی تو دورم

ای عشـق ! به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قــــاف قـــرار من و من عین عبورم

بگــذار به بالای بـــلند تو ببالم
کز تیـــره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

قیصر_امین_پور

در كتــــــاب قطور زنــدگی ،

سطری باشيم به ياد ماندنی ،

نه حاشيــه ای از ياد رفتنی...

آسمان صاف
وزمین سرد
ودرختان سرسبز...
جاده
از بوی دل انگیز
هوایت خالیست...

کلبه ای ڪه
در آن مهربانی هست
و ساکنینش می خندند
بهتر از کاخی ست
که مردمانش دلتنگ هستند.

کلبه زندگیتان
گرم به عشق و محبت