رفتنت آنقدرهاهم که خیال میکنے

تراژدے نیست چراکه من مانندبیدهاے

مجنون همیشه میمیرم

ولی برپا ایستاده ام..

وقتی که زنم شوی تو را می‌بوسم
با حالتِ معنوی تو را می‌بوسم!

من اهل شریعتم، و بعد از صیغه
ای دختر حوزوی تو را می‌بوسم...

آرزو میکنم ..
در این عصر زیبا
نسیم مهر و محبت
زلف خاطرتان را بیاراید..
تپش عشق
حیات را در وجودتان
گل افشانی کند و شور زندگی
در جانتان متلاطم گردد ...

عصر تون بخیر و زیبا

کشتی نساز ای نوح
طوفان نخواهد آمد

بر شوره زار دلها
باران نخواهد آمد

شاید به شعر تلخم
خرده بگیری ،اما

جایی که سفره خالیست
ایمان نخواهد آمد..

#ای که برده ای دل مرا بیا
#چون باران بی ملاحظه شو
# ناگهانی بیا
نگذار با خبر شود کسی از مقصدت
#وگرنه زماجرای امشب من وتو
#فردا فسانه ها می سازند

فراموش کرده ام که لحظه لحظه
دوستت داشتم و قدم به قدم
عاشقت بودم
فراموش کرده ام که خط به خط
برایت شعر میشدم و
قطره به قطره برایت
اشک عشق میریختم
فراموش کرده ام که تو
همه من بودی و من
همه ی تو
فراموش کرده ام که تو
آسمان بودی و من پرنده ای که عاشقانه
به سویت میپریدم
من بی تو فراموش کردن را
بلد شدم

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﺳﺖ...
ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﯿﺴﺖ
ﺧﻠﻮﺹ ﺍﺳﺖ
ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺷﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ

ﺻﻔﺎﯼ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻼ‌ﻫﺖ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﯾﻢ
ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ، ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﺎﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ.
لاےق مهربانے باشیم.

دوست دارم ، تو برایم عشق را معنا کنی
خواب دنیا را کنارم غرق در رویا کنی

دوست دارم ، دورِ تو پروانه باشم روز و شب
شمعِِ من باشی و در من شعله ها بر پا کنی

دوست دارم ، از خودم تنهای تنها بگذرم
تا تو جایم را بگیری ، در دلم غوغا کنی

دوست دارم ، واژه واژه شاعرِ چشمت شوم
تا نظر پشت نظر ،شعرِ مرا زیبا کنی

دوست دارم ، دل به دریای نگاهت بسپرم
قطره قطره اشک ریزم ، تا مرا دریا کنی...


یغماگلرویی

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وين سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در ميکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

دلدار که گفتا به توام دل نگران است
گو مي‌رسم اينک به سلامت نگران باش

تا بر دلش از غصه غباري ننشيند
اي سيل سرشک از عقب نامه روان باش

در خرقه چو آتش زدي اي عارف سالک
جهدي کن و سرحلقه رندان جهان باش

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عيال و خانمان را چه کند

ديوانه کني هر دو جهانش بخشي
ديوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند

#مولانا

صادق هدایت از سیزده دردِ مشترکِ ایرانیان چنین می‌نویسد :

۱. اکثر ما ایرانی‌ها تخیل را به تفکر ترجیح می‌دهیم.
۲. منافعِ شخصی را به منافعِ ملی ترجیح می‌دهیم.

۳. با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.
۴. به بدبینی بیش از خوش‌بینی تمایل داریم.

۵. نواقص را می‌بینیم؛ اما در رفعِ آن‌ها اقدام نمی‌کنیم.
۶. در هر کاری اظهار فضل می‌کنیم و از گفتنِ " نمی‌دانم" شرم داریم.

۷. کلمه "من" را بیش از "ما" به‌کار می‌بریم.
۸.مهارت را به دانش ترجیح می‌دهیم.

۹. بیشتر در گذشته به‌سر می‌بریم
۱۰. از دوراندیشی و برنامه‌ریزی عاجزیم

۱۱. عقب‌افتادگی‌مان را به گردنِ دیگران و توطئه دشمن می‌اندازیم.
۱۲. دائماً دیگران را نصیحت می‌کنیم اما خودمان عمل نمی‌کنیم.

۱۳. همیشه آخرین تصمیم را در دقیقه آخر می‌گیریم..