با من بگو که همرهِ من پیر می شوی
یا آنکه بینِ راه، ز من سیر می شوی؟!

ای ماهِ دوردستِ من، ای ماهیِ گُریز!
کی در میانِ بِرکه به زنجیر می شوی؟!

چون چکه ای ز نور، درآیینه می چِکی
آنگاه مثلِ آینه تکثیر می شوی

رویای صادقی که سرانجام می رسی
یک خوابِ عاشقانه که تعبیر می شوی

چین می خورَد نگاهِ غم انگیزِ آینه
وقتی ز دستِ آینه دلگیر می شوی

می روید ازکویرِگلویم، گُلی کبود
وقتی شبیهِ بُغض، گلوگیر می شوی !

دست ازفریب وفاصله بردار، خوبِ من !
داری برای خوب شُدن دیر می شوی..!

« یدالله گودرزی »

سالها از دوری ات درد و مشقت داشتم
کم نیاوردم اگر ای عشق قدرت داشتم

آنقدر نیش کنایه خورده ام از دوستان
باز جای شکر دارد اینکه غیرت داشتم

در نبودت شعر بنویسم ، بخوانم با خودم
قدر صدها بیت سعدی با تو صحبت داشتم

من که سر را توی لاکم کرده بودم سال ها
تازه می فهمم چرا با درد نسبت داشتم

گفته بودم دوستت دارم ک گفتی بی گمان
باورش سخت است اما بی مروت ! داشتم

« آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا » ؟
من که با تنهایی ام یک عمر عادت داشتم ،،

دل به جان آمد و جـانانه به رقص آمده بود
بی خبر از مـنِ بی خــانه به رقص آمده بود

دیدم از پنجره ی خانه کـــــه دائم رخ شمع
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

زیــــر باران تـــرنم بــــه هــــوای رخ عشق
ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺑـــــﺮِ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗــﺺ ﺁﻣـــــﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻓـــﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻟﺤـﻈﻪ ﯼ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻏﺰﻝ
ﻗﻠﻤﻢ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻇـــﺮﯾﻔﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺭﻗـــﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

بـه طرفــــداری بـــر پا شدن جشـــن شراب
ﺳﺎﻗﯽ ﺍﺯ ﮔـــﺮﺩﺵ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﻗﻠﺒﻢ آهسته نمی ﺯﺩ ﺳﺮ ﺧــــﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ
ﺑﻪ ﮔﻤـــﺎﻧﻢ ﺩﻝ ِ ﺩﯾــﻮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

دیشب ﺍﺯ ﺩﻟﺒــــــﺮﯼ ﻭ چشمـک بانــو عسلم
بی دلی ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻗـﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ

با تو باشم بی نیاز از هـر نیازم خوب من
با همه خوب و بد دنیـا بسازم  خوب من

با تـو باشم آسمان زیر پر و بال من است
با صدای خنده هایت نغمه سازم خوب من

شاعر چشمان تـو بودن برایـم آرزوست 
در غزل با عشق تو من یکه تازم خوب من

با من از ماندن بگو رفتن عذابـم میدهد
در قمـار زندگی بـا تـو نبازم خوب من 

نـاز چشمان نجیبت را بـه جانم میخرم 
قبله ام چشمان تو ،رو به نمازم خوب من

آنقـَدَر پـاک و زلالی و مقدس  نـازنین 
دوست دارم پیش تو دل را ببازم خوب من

میشوی سنگِ صبـوری بـر من ِسنگ صبور
کس نباشد غیـر تو محرم به رازم خوب من

سالي كه بی تو باشد،
نحسی اش با بيرون رفتن در نميشود!
به اميد حضورت،
سبزه كه هيچ،
من آسمان را به زمين گره می زنم

‍ تو ڪه از عشق و محبت زبانزد شده ای
باز با این دل شیدایے من بد شده ای

شعرم آتش شد و آتشڪده اے از دردی
تو به آتشڪده ے عشق ڪه موبد شده ای

اوج ایمان من آن گرمے دستان تو بود
تازگیهاے چه ڪنم هے بد و مرتد شده ای

گر بخندے و ڪنے اخم هنوز گیرایی
آتش عشقے و هر روز مشدد شده ای

رو براهم ڪه دلم را به خودم بسپارم
بر سر راه دل و عقل چرا سد شده ای

یک ڪمک حال دلت پیش دلم جا مانده
دست رد مے زنے و حال مردد شده ای

ڪوچه آذین شده با شعر ڪه قدم زنجه ڪنی..
تو ڪه هر روزه از این ڪوچه ے ما رد شده اے

‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌

بنا کن رسم دلداری ، دل و جان دادنش با من
بده پیغام خود از دور ، اشارت کردنش با من

بسوزان هرچه می‌خواهی ولی دل را نوازش کن
بپا کن آتش عشقت ، سیاوش بودنش با من

رها کن دود آتش را ولی یاد مرا هرگز
سیه کن آسمان با دود ، نیلی کردنش با من

تو و دل دادن دریا ، من و دنیایی از رویا
بزن کشتی به طوفان‌ها ، به ساحل بردنش با من

ز هر دردی دری بگشا ، به هر آهنگ شادی کن
بزن بر تار و پود دل ، مرتب کردنش با من

بگو از دل ، دل از دلواپسی کم کن
تو وا کن سفره‌ی دل را ، صبوری کردنش با من ...

زندگی می چرخد
چه برای آنکه میخندد
چه برای آنکه میگرید
زندگی دوختن شادی هاست
زندگی هنر هم نفسی با غم هاست
زندگی هنر هم سفری با رنج است
زندگی یافتن روزنه در تاریکی است

کیه که از یک دقیقه ی دیگه ش
خبر داشته باشه؟
وقتی به همدیگه خوبی کنیم
اولین نتیجه ش اینه که
یه حس خوب و انرژی مثبت
نصیبمون میشه

خـوب و مثبت بمونید....

.
‌صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
در یکی نامه محال است که تحریر کنم

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد
در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد
دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم

دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

#حافظ

فلسفه گره زدن سبزه در ۱۳ بدر

مشیه و مشیانه پسر و دختری بودند که روز سیزده فروردین برای اولین بار در جهان با هم ازدواج نمودند. در آن زمان چون عقد و نکاحی شناخته شده نبود آن دو به وسیله گره زدن دو شاخه پایهً ازدواج خود را بنا نهادند. این مراسم را بویژه دختران و پسران دم بخت انجام میدادند و امروز هم دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی نیت می کنند و علف گره می زنند. این رسم از زمان کیانیان تقریباً متروک شد ولی در زمان هخامنشیان دوباره شروع شده و تا امروز باقی مانده است.

سیزده بدر مبارک 🌱