.
اگر دوستم داری ...
تمام و کمال دوست بدار...
نه زیر خطی از سایه روشن...
اگر دوستم داری...
سیاه و سفیدم را دوست بدار
و خاکستری و سبز و طلاییو درهم ...
روز دوستم بدار...
شب دوستم بدار...
و در بامداد با پنجره‌‌ای باز...
اگر دوستم داری ...
مرا تکه تکه نکن...
تمام و کمال دوستم بدار ...
یا اصلا دوستم ندار...
بیا لبریز کن با عشق خود این قلب خالی را🦋
مدارا کن، مبادا بشکنی ظرف سفالی را
چه افشا میکنی ای عشق بین جمع عاقل ها؟
کسی باور نخواهد کرد حرف لاابالی را !
به زلف یار می اندیشم، از اغیار می پوشم
چه می فهمد کسی معیار این نازک خیالی را؟
برای عاقلان در اینکه من دیوانه ام این بس
که در زلف تو جویم چاره ی آشفته حالی را …
همیشه دسترنج عشق، شد پامالِ بی مهری
مبادا پیش پا افتاده گیری باغ قالی را !
بدان ای ماهی غافل که تنها پاسخش مرگ است
اگر قلاب دارد با خود این شکل سوالی را
دریغا دیگر از چشمان تو شعری نمی گویند
چرا نادیده می گیرند این مضمون عالی را؟
ما مجازی نیستیم.
ما واقعیت هایی دور از
هم هستیم که از طریق
فضای مجازی با یکدیگر
در تماسیم.
سهولت دسترسی به معنای
"کم ارزشی" نیست.
قدر این فضا را بدانیم.
جاده دلگیرست وقتے
عشق همراهت نباشد
دوستان باشند, امــــــــا
یار دلخواهت نباشد
غربتت را از همہ پنهان
کنی و هے بخــــــــندے
یڪ نفر حتی حواسش
با غم و آهت نباشد
.
حکم ...؟
حکمِ دلست ...!
می بازم دل را ....
به قمارِ چشمانت ....!!!
حرفهایتﺭﺍﺑﺎکسیﺑﺰﻥ
ﮐﻪﺑﺎﮐﻠﻤﺎﺗﺖﺁﺷﻨﺎﺳﺖ.
کسی ﮐﻪمیتواندوقتهایی
کهﺷﺒﯿﻪﮐﻮﻩ یخی میشوی
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽﺷﻮﺩﻭﺁﺑﺖﮐﻨﺪ.
ﮐﺴﯽﮐﻪمیداندوقتیﺳﮑﻮﺕ
میکنی٬ﺣﺮﻑداری
ﮐﺴﯽﮐﻪﻧﺎﮔﻔﺘﻪﺗﻮﺭﺍﺑﻔﻬﻤﺪ.
از زخم‌هایی که زندگی
بر تنت خراش می‌اندازد شکایت نکن
بعضی زخم‌ها را
باید درمان کنی
تا بتونی به راهت ادمه بدی!
ولی ....
بعضی زخم‌ها
باید باقی بمونه
تا هیچ وقت راهت روگم نکنی!
در بازی زندگی یاد میگیری:
اعتماد به حرف های قشنگ
بدون پشتوانه ...مثل آویختن
به طنابی پوسیدست..
یاد میگیری:
نزدیکترین ها به تو ...گاهی
میتوانند دورترین ها باشند...
یاد میگیری :
دیوار خوب است
سایه درخت مطلوب است
اما هیچ تکیه گاهی ابدی نیست!