یک عمر از آغوشم اگر دور بمانی
در خانه ی بی پنجره محصور بمانی

با شمع به حال خود اگر اشک بریزی
پروانه ى من!پای کمی نور بمانی

آن قسمت دیوانه ترم پیش تو مانده ست
تا سهم دلم باشی و مجبور بمانی

گوشم به لبت مانده و شعر از پىِ بوسه
ای کاش که با قافیه ها جور بمانی

ای کاش که عمری به دلم درد بریزی
ای کاش همین آدم مغرور بمانی

هر ساز فقط لحن خودت را بنوازد
در گوشه ی هر پرده ی ماهور بمانی

دلبسته ی چشمان تو می مانم و باید
درگیر من و این گره ی کور بمانی

چه فرقے مے ڪند
مرد باشے یا زن؛
حریمت حرمت دارد!

هر ڪسے ڪه از در آمد محرم نیست...
صبر ڪن...
تا آدمت را پیدا ڪنی...
آدمی از جنس خودت!

آدمی ڪه؛
حرمت سرش شود.
خودت را مدیون خودت نڪن
مدیون
قلبت، نگاهت، دستانت، آغوشت!

گاهی باید تنهایے را ترجیح داد
گاهے حتے نباید منتظر بود،
عزیزم، جانم!
حریمت حرمت دارد...

مثلِ قفلی که دهان بسته وُ گم کرده کلید
آمدم رو به تو با پرچمِ یک دست سفید

دستِ شعرم که نه دستانِ دلم هم بالاست
جانِ آئینه به لب آمده از این تبعید

تیغِ شب بیخِ گلوی دل و خوابم پیداست
باز من ماندم و یک عالمه اوهام پلید

عشق من دست بجنبان و به فریاد برس
کم کن از وحشتِ کابوسِ بدِ در تهدید

یاد دلتنگیِ بی غَلّ و غَش و نازت خوش
گر چه عمریست که آن هم شده ماضیِ بعید

بی تو در جا زدم و ماحَصَلم تو سری است
شکلِ یک کودکِ شهریوریِ با تجدید

خوش به حالِ غزلِ ساده ی بی تصویری
که به تکرارِ تو زیباست نه اوصافِ جدید

خطرِ سیلیِ هر "نقد" بِه از حلوایش
حیف این "باورِ بی فایده شان" تَه نکشید

رفتنت آغاز ویرانی ست ، حرفش را نزن
ابتدای یک پریشانی ست ، حرفش را نزن

گفته بودی چشم بردارم من از چشمان تو 
چشم هایم بی تو بارانی ست ، حرفش را نزن

آرزو داری که دیگر برنگردم پیش تو
راه من با اینکه طولانی ست ، حرفش را نزن

دوست داری بشکنی قلبِ پریشان مرا 
دل شکستن کار آسانی ست ، حرفش را نزن

عهد بستی با نگاهِ خسته ای محرم شوی
گر نگاه خسته ی ما نیست ، حرفش را نزن

خورده ای سوگند روزی عهد خود را بشکنی 
این شکستن نامسلمانی ست ، حرفش را نزن

خواستم دنیا بفهمد عاشقم ، گفتی به من 
عشق ما یک عشق پنهانی ست ، حرفش را نزن

عالمان فتوا به تحریمِ نگاهت داده اند
عمرِ این تحریم ها آنی ست ، حرفش را نزن

حرف رفتن میزنی وقتی که محتاج توام
رفتنت آغاز ویرانی ست ، حرفش را نزن

می‌دونین چرا تا این حد در حسرت
روزهای طلایی کودکی هستیم؟
نیچه میگه:
چون روزهای کودکی،
روزهای بی‌خیالی بوده‌اند،
روزهای عاری از دلواپسی،
روزهایی که هنوز آوار گذشته‌ها و خاطراتِ دردناک و محزون بر ما سنگینی نمی‌کرده‌اند

#اروین_د_یالوم

این روزها کسی به خودش زحمت
نمی دهد کسی را کشف کند .

زیبایی هایش را بیرون بکشد ؛

تلخی هایش را صبر کند !

آدم های امروزی دوستی های
کنسروی می خواهند !

یک کنسرو که فقط دَرش را باز کنند؛

بعد یک نفر شیرین و مهربان از تویش بپرد
بیرون و هی لبخند بزند و بگوید : حق باتوست...

💕عادت کنید از خودتان بپرسید در این لحظه در درون من چه می گذرد؟
این پرسش شما را به مسیر درست هدایت می کند.
اما خود را تجزیه و تحلیل نکنید.
انرژی احساسی را حس کنید.
اگر احساسی وجود ندارد، توجه خود را عمیق تر به میدان انرژی درونی بدن معطوف نمایید.
این راه رسیدن به وجود است.

اکهارت_تول

همیشه که نباید نشست و
بدی‌های زندگی‌ را مرور کرد؛
گاهی باید نشست و
پا بر روی پا انداخت و
خوشی‌ها را شمرد
چای نوشید و پشت کرد به تمامِ
نداشتن‌ها و غصه‌هایی
که عمری با آن‌ها زندگی کردیم.
گاهی اوقات بایددست از جستجوی
خوشبختی برداریم فقط خیلی ساده
خوشحال باشیم....

متاهل ها میخواهند طلاق بگیرند،
مجردها دوست دارند ازدواج کنند!

کودکان میخواهند زود بزرگ شوند،
بزرگتر ها دوست دارند به دوران کودکی برگردند!

شاغلان از شغلشان مینالند،
بیکارها دنبال شغلند!

فقرا حسرت ثروتمندان را میخورند،
ثروتمندان از دغدغه مینالند!

افراد مشهور از چشم مردم قایم میشوند،
مردم عادی میخواهند مشهور شوند!

سیاه پوستان دوست دارند سفید پوست شوند،
سفید پوستان خود را برنزه میکنند!

هیچ کس نمیداند تنها فرمول خوشحالی این است:
"قدر داشته هایت را بدان و از آنها لذت ببر"