آمدی بغض مرا قسمت باران بکنی
بارش ابر مرا سهم بیابان بکنی

آمدی تنگ تر از پیش دلم تنگ شود
خانه ی دنج مرا کُنج خیابان بکنی

آمدی تلخ ترین قصّه شود قصّه ی من
غصه را در دل این غم زده مهمان بکنی

آمدی آمدنت لذّت دیدار نداشت
نیتّت زلزله ای بود پریشان بکنی

اینکه با آمدنت کفر من ایمان بشود
اینکه شمشیر بگیری و مسلمان بکنی

اینکه ساز دل ناکوک ببینی بروی
زخمه را از نفس عاطفه پنهان بکنی

بی خداحافظی آماده ی رفتن بشوی
کاخ این سلسله را دولت ویران بکنی

شاعری درد بدی بود چه می فهمیدی
آمدی شعر شدی یکسره عصیان بکنی

سخن عشق من افتاده به هر انجمنی
درد این قصه نشسته به دل یاسمنی

برکه را گرچه گرفته همه جا مهر سکوت‍‍
به همه چه تو فقط جان من و عشق منی

چه شود گرمی دستان تورا نوش کنم
بعد از آن من بروم تا که کنم کوه کنی

چه شود باز بغل باشد و من باشم و تو
تا ببافی به تنم از تن خود پیرهنی

من همان بلبل شوریده ی نالان توام
تو ولی یک رز زیبا به سرای چمنی

من فقط حرف تورا در همه عالم زده ام
هیچ جایی نزدم جز تو و حسنت سخنی

ســــڪوت
سڪوت حرفیست براے؛
دیدن و ندیدن..!
خواستن و نخواستن..!
بودن و نبودن..!
بہ حرمت خدایــے ڪہ با تمام گناهانم سڪوت ڪرد..!
در مقابل تمام بدےهایے ڪه دیدم مُهر سڪوت بر لبم ،گذاشتم..!
گِلہ نڪردم تا دلے، نشڪند...
حرفے نزدم تا ناشڪرے،نڪرده باشم..!
سڪوت
آسانترین ڪلمہ براے سخت‌ترین جملہ‌هاست..!
گفتنےترےن واژه براے ناگفتنےترین جملہ‌ها..!

"ســـڪوت..

جا می‌خورَد از تردی ساق تو پرنده!
ایمان منی، سست و ظریف و شكننده!

هم، چون كف امواج «خزر» چشم‌گریزی
هم، مثل شكوه سبلان خیره‌كننده!

می‌خواست مرا مرگ دهد آن كه نهاده‌ست
بر خوان لبان تو، مربای كشنده!

چون رشته‌ی ابریشم قالیچه‌ی شرقی‌ ست
بر پوست شفاف تو رگ‌های خزنده!

غیر از تو كه یك شاخه‌‌ی گل بِین دو سیبی
چشم چه كسی دیده گل میوه دهنده!؟

لب‌های تو اندوخته‌ی آب حیات است
اسراف نكن این همه در مصرف خنده!

ای قصه‌ی موعود هزار و یكمین شب
مشتاق تو هستند هزاران شنونده

افسوس كه چون اشك، توان گذرم نیست
از گونه‌ی سرخ تو، پل گریه و خنده!

عشق تو قماری‌ست كه بازنده ندارد
ای دست تو پیوسته پر از برگ برنده!

مادربزرگم میگفت:
غماتون رو نشمرید هی روش می یاد!
مادربزرگم سیاه نمیپوشید،
میگفت فلک رو گول بزنیم
دیگه بلا نفرسته

میدونم کارمون از فریب دادن
تقدیر غریبمون گذشته،
اما خدا رو چه دیدین شاید مادربزرگا
یه چیزی میدونستن که ما نمیدونیم 🙏🏻

هيچوقت از روى لبخند،
حالِ كسى را تشخيص ندهيد!
يك لبخندِ ساده،
در عينِ حال ميتواند
دردآور ترين حرف هارا در خودش جا بدهد!
شما نمى دانيد
بعضى از ما آدم ها چه مى كشيم
تا تمامِ بغض هايمان را
در همان لبخند خلاصه كنيم،
گاهى لبخند ها
نشانه ى شادى نيستند
بلكه حكمِ اشك هايى را دارند
كه بى صدا مى ريزند...

سروش_كلهر

دلم بی‌عشق میمیرد در این بازارِ تنهایی
ڪنارم باش ، میمیرم ڪه تو شوقِ تمنّایی

نگاهم ڪن ڪه طولانے شود دل ڪندنم از تو
دمادم جانِ من باشے ،براےِ من مسیحایی

شمیمِ یاس می‌آید ، شڪوفا میشوے اے گل
ندیدم از تو زیباتر ، شدے زیبا ، تماشایی

نگاه عاشقے دارے ڪه دل را میبرے آسان
مسیرت هر ڪجا باشد ، اسیرِ عشقِ لیلایی

شراب از عشق مینوشے ، دلت را خالے از غم ڪن
برایِ عاشقے ڪردن ، تو می‌آیے ، مهیّایی

شبے با عشق سر ڪردن ، جهان را زیر و رو سازد
شبیهِ دخترِ باران ، تو پیشِ عشق رسوایی

انار ِ سرخِ لبهایِ تو را پاییز میفهمد
نمیبخشم تو را هرگز ، به دستِ بی‌سر و پایی

ڪمے با من مدارا ڪن ، ڪه بی‌عشقِ تو میمیرم
عزیزِ مصر هم باشے ، تو درگیرِ زلیخایی

واژها را اشتبـــــاه فهمیده ایم
دوست داشتن را گناه فهمیده ایم

عشق را هجران و غم فهمیده ایم
یار را بی وفــــــــا فهمیده ایم

بوسه کردن را گنــاه فهمیده ایم
قلــــــب را جای غم فهمیده ایم

محبت را نیــــــــاز فهمیده ایم
دوستـــــی راساده فهمیده ایم

زنـدگی راسخـــــت فهمیده ایم
دختـــــــران را نیاز فهمیده ایم

مــردان را هوس باز فهمیده ایم
خنـده کردن را چه بـد فهمیده ایم

زنـــــدگی را اشتباه فهمیده ایم...

همیشه که نباید نشست و
بدی‌های زندگی‌ را مرور کرد؛
گاهی باید نشست و
پا بر روی پا انداخت و
خوشی‌ها را شمرد
چای نوشید و پشت کرد به تمامِ
نداشتن‌ها و غصه‌هایی
که عمری با آن‌ها زندگی کردیم.
گاهی اوقات بایددست از جستجوی
خوشبختی برداریم فقط خیلی ساده
خوشحال باشیم....

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش
گر در آیینه ببینی برود دل ز برت

جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت
کآب شیرین چو بخندی برود از شکرت

راه آه سحر از شوق نمی‌یارم داد
تا نباید که بشوراند خواب سحرت

هیچ پیرایه زیادت نکند حسن تو را
هیچ مشاطه نیاراید از این خوبترت

بارها گفته‌ام این روی به هر کس منمای
تا تأمل نکند دیده هر بی بصرت

بازگویم نه که این صورت و معنی که تو راست
نتواند که ببیند مگر اهل نظرت

راه صد دشمنم از بهر تو می‌باید داد
تا یکی دوست ببینم که بگوید خبرت

آن چنان سخت نیاید سر من گر برود
نازنینا که پریشانی مویی ز سرت

غم آن نیست که بر خاک نشیند سعدی
زحمت خویش نمی‌خواهد بر رهگذرت

سعدی