از کفر من تا دین تو ،راهی بجز تردید نیست
دلخوش به فانوسم مکن،
اینجا مگر خورشید نیست؟!
با حس ویرانی بیا ، تا بشڪند دیــــوار من
چیزی نگفتن بهتر است ،
تڪرار طــــوطی وار مــن
بی جستجو ایمان ما از جنس عادت می شود
حتی عبادت بی عمل ،
وهم سعــــادت می شود
با عشق آنسوی خطر،جایی برای ترس نیست
در انتهای مــــوعظه ،
دیگــــر مـــجال درس نیست
ڪافر اگر عاشق شود بی پرده مومن می شود
چیزی شبیه معجزه ،
با عشــق ممڪن می شــود
یہ " روزهایے " هست ...
" دلت " مے گیرد ...
از نزدیڪ ترین " آدمهاے " زندگے ات ...
همان هایے ...
ڪہ با " دنیا " هم عوضشان نمے ڪنے ...
سخت است ...
بفهمے ...
عزیزترےن " ڪسانت " مے رنجانند ...
" تو " را ...
همان هایے ...
ڪہ دم از " معرفت " مے زنند ...
ےہ روزهایے مے فهمے ...
ڪہ چقدر ...
میان این همہ " آشنــا " ...
" غــــریبـه ای
باید
یک روز که آفتاب کم جان است
و رمق تابیدنش نیست
دفترچه یادداشتم را زیر بغل
بزنم و خودکار آبیم را پشت
گوشم جا بگذارم و بزنم به دل دشت
جایی که زمینش سبز یک دست است
با گلهای تک و توک سفید و ریز
زیر درخت سیب
بنشینم و
به روزهای گذشته نگاه کنم که چطور پشت سرشان گذاشتم ...
و یک نفس بکشم
آن هم از سر آسودگی
بعضیها
اگر نباشند
حتی اگر رفته باشند هم
آنقدر خاطرهی خوب برایت گذاشتهاند
که نخواهی،
که نتوانی از خواستنشان دست بکشی
و دلت همیشه درگیرِ دوست داشتنشان بماند،،،
https://facebook.poemse.com/sarzaminman101
ﺭﻭﺯﯼ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﺸﻮﯼ،ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ
ﻣﻦ ﺩﺭﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﮔﯿﺞ، ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ...
ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﺸﻘﻢ ﻣﯿﺮﻭﻡ، ﻣﺮﻍ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ...
ﺣﻮﺍﯼ ﻣﺼﺮﻉ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺍﯼ ﺁﺩﻣﺖ
ﺑﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺗﻮ،ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ...
ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﻦ، ﯾﮏ ﺷﻌﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ ﻭﻟﯽ
ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﯿﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ...
ﺍﯾﻦ ﺧﻂ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻥ،ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻮﯼ...
ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ،