ما آدمهای شاکی همیشه ناراضی از زندگی مدام گله می گذاریم از زمین و زمان، از فراق، از آسمان و جهان ، از تاریکی روزمان از ناسازگاری بختمان ، یادمان می رود بشنویم چشم ، فراموش می کنیم خودمان را ببینیم به دادش برسیم ، یادمان می رود… به خدا که این من جز من کسی را ندارد…
پرندگان به آبگیر های آرام و ساکت پناه می برند و آدم ها به دلهای پاک و صاف، دلهای پاک آدم ها مثل آبگیر های آرام اند و بقیه بدون هیچ ترسی به آنها اعتماد می کنند پس ما هم همانند این آبگیر ها زلال باشیم!