تو خود عشقی
زعشق هرگز نمیگویم

تو چون مستی
زمستی من چه میگویم

شراب کهنه ای بودی
که مست از چشم تو گشتم

تو همچون جام مینایی
که از تو مست میگردم

زمانی که پیرتر میشویم
بیشتر و بیشتر درمی یابیم
که مهم نیست چه ظاهری داریم
یا
مالک چه هستیم!
مهم انسانی ست،
که به آن مبدل گشته ایم.
مهم محبتی است که به دیگران دریغ نکردیم

طعم تلخ زندگے گاهے دو چندان مے شود
آدم از دست خودش گاهے گریزان مے شود

بر لبانش خنده مے دوزد ولے دلشاد نیست
زیر بار غصه ها ناچار خندان مے شود

زخم ها و ضربه هاے دشمنان دردش ڪم است
آدمے از ضربه هاے دوست نالان مے شود

مثل شب بویے ڪه شب هنگام خوشبو مے شود
از طلوع روز نو غمگین و ترسان مے شود

معنے زندان ڪه ترڪیب اتاق و میله نیست
گاه آزادے خودش هم مثل زندان مے شود

اگر یاد کسی هستیم،
این هنر اوست،
نه هنر ما

چقدر زیباست كسی را دوست بداریم
نه برای نیاز...
نه از روی اجبار...
و نه از روی تنهایی
فقط برای اینكه
ارزشش را دارد

آشوب‌شهرا! مست‌چشما! ترک‌تازی کن
ناز نگاهت کم شده، یک چشمه نازی کن

داری عرق‌چینی طلایی روی گیسوهات
شیرین‌لبا! با موی خرمایی‌ت بازی کن

بالاسرت سجاده‌ای از نور افتاده...
...پایین پا را هم برایم جانمازی کن

صیاد ما ساحرترین فرعون این وادی‌ست
فرزند موسی! قطع این دام مجازی کن

ما با شما قهریم! نازی کودکانه‌ست این
گاهی... نگاهی... طفل را غرق نیازی کن

نام خودت را می‌گذاری مهربان... باشد...
مهمان نمی‌خواهی مگر!؟ مهمان‌نوازی کن

گاهی یک نگاه آنقدر مهربان است که چشم هرگز رهایش نمیکند
گاهی یک عشق آنقدر ماندگار است که زمان حریفش نمیشود
و گاهی یک دوست آنقدر عزیز است که قلب رهایش نمیک

زندگي گل زردي است به نام(غم)
فريادي بلندي به نام (آه)
مرواريد غلتاني به نام (اشك)
و آيينه شكستني است به نام (دل)

پسر وفادار کم نیست شما دنبال پولداره وفادارید