وقت آن شد که دلم را بِگُذارم بروم
با تو او را تک و تنها بگذارم بروم

به کجا می‌شود از معرکه‌ی عشق گریخت؟
گیرم امروز از اینجا بگذارم بروم

سرنوشت منِ مجنون هم از اول این بود
سرِ دیوانه به صحرا بگذارم بروم

با عبورِ قلم و لرزش دستم چه کنم؟
فرض کن روی دلم پا بگذارم بروم

از تمنای لبت با عطشی آمده‌ام
قایقم را لب دریا بگذارم بروم

سال‌ها گوشه‌ی چشم تو بلاتکلیفم
یا بفرما نظری، یا بگذارم بروم!

من تو را با خودِ زیبای تو در آینه‌ات
بهتر آن است که تنها بگذارم بروم

همه‌ی سهم من از عشق همین شد که گلی
گوشه‌ی خاطره‌ات جا بگذارم بروم...

تو در ضمیر منی
چگونه از تو گریزم
که ناگزیر منی
تمام هستیم از توست
سرفرازی نیز
مرا ز هر دو جهان، جمله بی نیازی نیز
به روز حادثه تنها
تو دستگیر منی

حمید مصدق

انسان هرگز نمی‌تواند
از رؤیاهای خود دست بکشد ،
رؤیا خوراک روح است ،
همانطور که غذا خوراک تن است !
در زندگی بارها رؤیاهامان
را فرو ریخته و تمناهامان را ناکام می‌بینیم ،
اما باید به دیدن رؤیا بپردازیم ،
اگر نه روحمان می‌میرد ...


| پائولو کوئیلو |

رفته ام از قمصـــــرِ کاشان گــلاب آورده ام
شال زربفت و حریر و عطـــرِ ناب آورده ام

در مسیرم پـــونه و انـــواع گل روئیــده بود
غنچــه هـای تـازه را از جـــوی آب آورده ام

سعی و کوشش کرده ام در قالب اشعار خود
واژه هـــا را هم چنان با آب و تاب آورده ام

زین نهادم در سحر بر گُــــرده ی اسبِ خیال
در هـــــــوای دلبــــرم پـا در رکــاب آورده ام

با وجـود صد خطر بیرون زدم از عمـق شب
رو بــــه سوی قلـــــه های آفتـــاب آورده ام

گرچه حکم کشتنم را شیخ شهرم داده است
راحــت و آسـوده از بیضا شـــراب آورده ام

نسخـــه ی درمان دردم را عسل پیچیده بود
با خودم مقــداری از داروی خـواب آورده ام

اصلا ناامید نشو!
دنیا همیشه اینجوری نمیمونه ...
بالاخره یک روز این سختیا تموم میشه...
همونجوری که دوست داری
روی ماسه روبروی دریا می‌شینیم
و به آسمون خیره میشیم،
قول میدم بالاخره اون روز میرسه
که به هم میگیم:
خیلی سخت بود ولی ما انجامش دادیم...
روزی که بالاخره یک نفس راحت می‌کشیم!
همون روزی که هردو از یک نقطه جغرافیایی
در یک زمان خاص منتظر طلوع خورشیدیم...

‍ "دوست"که باشی
فرقی نمیکند
منطقه زندگی من کجاست
و تو کجایی...!

سطح تحصیلات من چقدره
و تو چه مدرکی داری...!

دور باشی یا نزدیک...
رفاقت فاصله ها را پرمیکند...
گاهی با حرف گاهی باسکوت...

دوست که باشی
فرقی نمیکند...
ازکدام فصلیم یا کدام نسل...
رفیق بودنمان
به تمامی نداشته هایمان می ارزد..!!

‌
عجیب است که گناهانِ خودِ
ما خیلی کمتر شرورانه به‌نظر می‌آیند
تا گناهان دیگران !
تصوّر می‌کنم دلیلش این است
که ما تمام شرایطی را که سبب
وقوع گناهان ما شده است می‌دانیم و بنابراین موفق می‌شویم که
همان گناهی را که نمی‌توانیم
بر سایرین ببخشاییم ،
بر خود ببخشیم ...

ساقی امشب منم و راهِ شب و دستِ نیاز
با ، دو پیمانه ، از آن تلخ، مرا باز بساز

در خودم، گُم شده ام،تا که بجوُیَم خود را
خُمِ مَی را به سَرم ریز و به راهم انداز

وای از این خاطرِ آزرده،که تسکین نگرفت
داد و بیداد، که آن رفته، نمی آید باز

دستِ شوریده شناسی،دلِ ما را ننواخت
دستِ لطفی تو برون آور و ما را بنواز

دَر چه شب ها، که نبودی و به یادت بودیم
من و دل، با همه ی بارِ غم و شیب و فراز

راستی،چیزی از آن دوره، به یادت مانده است؟
مانده در یادِ تو، یک حرف از آن راز و نیاز؟

یاغی و خانه ی از عشق تُهی می دانند
حالِ تنهائی و دلتنگیِ شب های دراز

تغریبا کل ارور ها رفع شد

اسفالت شدیم اندروید اپدیت داد
کلی از کد ها رو مجبور شدم عوض کنم
😐😐😐