زن ها تا وقتی کم سن و سالند عشق برایشان همه چیز است... آب و نان، خواب و خوراک...
چشمشان را به روی نقطه ضعف های طرف مقابل می بندند...
همین که عاشقشان باشد کفایت می کند...
دلشان گرم بوسه های یکهویی، بغل کردن های یکهویی، غیرتی شدن های یکهویی، قهر و آشتی کردن ها و همه این دیوانگی های عاشقانه می شود...
اما زن ها هر چه سنشان بالاتر برود
به دنبال یک تکیه گاه می گردند... کسی که شاید آنقدر ها عاشق باشد و خوب بلد باشد اضطراب یک زن را آرام کند...
زن ها برای اشک هایشان، دلتنگیهای گاه و بیگاهشان یک درک مردانه میخواهند...
دلشان میخواهد چشم هایشان را ببندند و برای لحظاتی همه ترس شان را از آینده بسپارند به یک آغوش مردانه...
زن ها برای دنیای عمیق و بزرگشان یک مرد بزرگ میخواهند...
این اصلا خوب نیست که می گویند مردها تا ابد یک پسر بچه می مانند

خوش به حال مردها . . .
دلشان که بگیرد؛ سیگار می کشند...
هر زمان هم که باشد ، بدون ترس ودلهره، به دلِ خیابان میزنند ...
حتی اگر شد ، وسایل دم دستشان را می شکنند ...! اما ما زن ها چه؟؟
نه خیابان برای دلتنگی هایمان امن است
نه سیگار ، با طبع لطیفمان سازگار...
نه دلِ شکستن ظرف ها را داریم...!
ما زن ها ... دلمان که میگیرد؛
زورمان به موهایمان می رسد،
به ناخن هایمان می رسد،
به بغضمان میرسد...
ما زن ها... درمواقع دلتنگی، خیلی قوی که باشیم .. نهایتش ... گوشه ای مچاله می شویم ... و بی صدا می میریم....!

درعاشقی پیچیده ام


این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام
این بار من یک بارگی از عافیت ببریده ام
دل را ز خود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده ام
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی
دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده ام

دیوانه کوکب ریخته از شور من بگریخته
من با اجل آمیخته در نیستی پریده ام
در دیده من اندرآ وز چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام
من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیده ام

اگر کسی را دیدی که
در لبخندت غمت را دید
در سکوتت حرفهایت را شنید ،
و در خشمت محبتت را فهمید ،

💓او بهترین دوست شماست 💓

" گفتار خوب "

#گفتا که ای محبوب من
چون جان شیرین دارمت ،،،

#گفتم اگر ثابت کنی
ایمان ودین می آرمت ،،،

#گفتا که ای لیلای من
مجنون وحیرانت منم ،،،

#گفتم اگر صادق شوی
در سینه چون جانت منم ،،،

یک قانون نانوشته وجود دارد که میگوید
هروقت خبری از کسی نبود
بدان یا حوصله ات را ندارد
یا آدمی جدید پیدا کرده که
منفعت اش با او بیشتر است
و یا هنوز به مشکل برنخورده که سراغی ازتو بگیرد
البته زندگی خودش است
به خودش مربوط است اما

دل آدم که بازیچه نیست
دل آدم نازک است
به تار مویی بند است
به خدا زود میشکند
از اینجور آدم ها فاصله بگیرید
این هاآدم را نابود میکنند.

برای قلبم چه طرحی بریزم
تا عاشقت نباشد؟
لبانم را چه بیاموزم
که تو را نبوسد
و طاقتم را
که دندان بر جگر بگذارد؟
به شعرم چه بگویم
که منتظرم باشد تا بعد؟
و حال آنکه روزی که تو را نبینم
بی نهایت است ...

مطربا نرمک بزن تا روح بازآید به تن
چون زنی بر نام شمس الدین تبریزی بزن
مطربا بهر خدا تو غیر شمس الدین مگو
بر تن چون جان او بنواز تن تن تن تنن
تا شود این نقش تو رقصان به سوی آسمان
تا شود این جان پاکت پرده سوز و گام زن
شمس دینُ شمس دینُ شمس دین میگوی وبس
تا ببینی مردگان رقصان شده اندر کفن
مطربا گر چه نیی عاشق مشو از ما ملول
عشق شمس الدین کند مرجانت را چون یاسمن
لاله‌ها دستک زنان و یاسمین رقصان شده
سوسَنَک مَستک شده گوید که باشد خود سمن
خارها خندان شده بر گل بجسته برتری
سنگ‌ها باجان شده با لعل گوید ما و من

‍تنها زمانى "صبور" خواهى شد
كه "صبر" را يک "قدرت" بدانى
نه يك "ضعف"...
آنچه "ويرانمان" مى كند
"روزگار" نيست!
حوصله ی "كوچك"
براى "آرزوهاى بزرگ" ماست..

تویی مهمان ناخوانده
که در رویای من یک شب
نهادی پا به دنیای دلم
با ارمغانت ؛ شعر
تو حافظ، شمس،مولانا
تو بیدل، صائب و خیام
که زانو می‌زند هرروز و شب
در آستانت شعر
تو شعر خلقتی، آری !
که در آیینه می‌باری
نگاهت شعر چشمت شعر
گیسو شعر و جانت شعر !