ای که جا مانده دلم در گسل چشمانت
شهریارت شده گفتم غزل چشمانت
هر سحربوسه ای از کنج لب شیرینت
شده صبحانه ی من با عسل چشمانت

شور ابیات منی ؛ بی تو تغزل هیچ است
شده دیوان غزل ؛ ما حَصَل چشمانت

رقص گیسوی تو و دلبری ی جانانه
نت موسیقی ی باد از علل چشمانت

هم خدا عاشق زیبایی و هم خود زیباست
آیه ای هم شده ضَرب المثل چشمانت

چشم غماز تو افسونگر بی اغماض است
وای از آن شره ی شور و دغل چشمانت

اهل چشمان توام ، کشور من آغوشت
شده ام مفتخر واز مِلل چشمانت

فتح تو کار من شاعر عاشق هرگز
نبود ، تا که رسم بر قُلل چشمانت

پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند
با رنگ‌های تازه مرا آشنا کند

پاییز می‌رسد که همانند سالِ پیش
خود را دوباره در دلِ قالیچه جا کند

او می‌رسد که از پس نُه ماه انتظار
راز درخت باغچه را بر ملا کند

او قول داده است که امسال از سفر
اندوه‌های تازه بیارد.. خدا کند

او می‌رسد که باز هم عاشق کند مرا
او قول داده است به قولش وفا کند

پاییز عاشق است و راهی نمانده است
جز این که روز و شب بنشیند دعا کند

شاید اثر کند و خداوند فصل‌ها
یک فصل را به خاطر او جابه‌جا کند

تقویم خواست از تو بگیرد بهار را
تقدیر خواست راه شما را جدا کند

خِش‌خِش... صدای پای خزان است یک نفر در را به روی حضرت_پاییز واکند

می خواهم با کمی دوست داشتن زندگی کنم...
زیر سایه خودم...
رها از آدم‌ها ...
و یادم بماند که "عشق" رویایی‌ست آزار دهنده، ...
که حتی اگر تحقق یابد انتهایش دلتنگی‌ست..
می خواهم حصارِ منطق را بکشم دورِ قلبم ِِ.
و با کمی بی‌تفاوتی غلظت احساساتم را تنظیم کنم...
نمی خواهم این دوست داشتنِ زیاد را ...
که آویزان می کند مرا از یک نگاه،
حرف، خاطره و تاب می دهد ...
مرا از اشتیاق به دلهره...
از دلهره به دلتنگی...
از دلتنگی به حماقت...
می خواهم که نخواهم...
"خواستنِ دیوانه وار"
با وجودِ "قانون ناماندگاری آدم‌ها"...
روزی در نقطه‌ای از تَقَلا و کشمکش...
به "خستگی" می‌انجامد....

شهد و شرابم تویی،جان وجهانم تویی
لاله ی سرخم تویی ،ورد زبانم تویی

رخ تویی نور تویی ،عاشق بی یار منم
شادی این خانه تویی،چشم و نشانم تویی

دیده تویی جان تویی عاطفه ی ناب منم
عشق کجا گم شده بود ،نام و جهانم تویی

مسجد ومیخانه کجاست ،خسته زاین راه منم
ناله ی این سنگ منم ، روح و روانم تویی

صدای این ساز تویی ،زمزمه ی آه منم
مست تویی،هست تویی،جام لبانم تویی

راه تویی،ماه تویی،عاشق بی پا منم
عشق تویی وصل تویی،درد نهانم تویی

آرامترین آرزویم🕊🍃
برایتان این است
هرگز با چشمهای
مـهربانتان 🕊🍃
نامهربانی روزگار
رو نبینید
شبتون شاد🕊🍃
دنیاتون قشنگ
و پر از عطر
گلهای با طراوت🕊🍃

🌸در حضور "خارها" هم میشود
یک "یاس" بود

🌸در هیاهوی مترسکها
پر از "احساس" بود

🌸می شود حتی
برای دیدن "پروانه ها"
شیشه های مات
یک متروکه را "الماس" بود

🌸کاش می شد
حرفی از " ای کاش "
ها هرگز نبود

🌸هر چه بود "احساس" بود
و "عشق" بود و "یاس" بود

کسی که اهل جنگیدن نیست ،
روی نـاکامی‌ها و محدودیت‌هاش
اسم های قشنگ میزاره:
تقدیر،
قسمت،
سرنوشت ،
اما تو که اهل جنگیدن هستی،
ایـن نام های قشنگ رو باور نکن،
تو بجنگ.
سرنوشت رو بـاید از سرنوشت . . .!

هرگز نا‌امید و تسلیم نشو...🤞🏼

(خوشتر از این)

خوشتر زاین نباشدخلوت به کنج دهلیز
آغوش یار شـیـرین، خُـرمـای بـعـدِ پاییز

پرواز سـوی کـوی یـارانِ خـوش بر و رو
با شعر و با تـرانـه با مرکبی چو شـبـدیز

چون عهدِ کورُشِ کِی دنیاهمه کنی طی
بی دغدغه ز ظلم و دلـها ز شوقْ لـبـریـز

نــوری ز در در آیــد ایــن آرزو بـــر آیـــد
آیدشهی چو کسرا یا خسروی چو پرویز

دنیا شودگلستان هرجا چو باغ و بُستان
دشـت کـویـر گـردد در یـزد عـیـنِ تـبـریز

نـادر شـود دو بـاره بـر آب و خاکِ ایـران
سلطان وپاک سازدکشور ز جیشِ چنگیز

عبدی_نعمتی_فداغی

ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ
ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ،
ﻟﺒﺨﻨﺪﺗﺎﻥ ﮐﻤﯽ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺗﺮ،
ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﻥ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮﺩ...

ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ.

خاکی‌ام بس که زمین خوردم و غفلت کردم
آه ، دیگر به زمین خوردنم عادت کردم

چقدر توبه شکستم، چقدر برگشتم
چقدر پیش تو احساس خجالت کردم

جای تو دل به همه دادم و خارم کردند
رحم کن بر منِ ساده که حماقت کردم

دارد این عمر تلف می‌شود و می‌بینم
نه شدم عابد درگاه، نه همت کردم

دستِ احسانِ تو را پس زدم و کج رفتم
جای تو با خودِ ابلیس رفاقت کردم

به امانت شرف و ثروت و جاهم دادی
منِ آلوده خیانت در امانت کردم

یاد بی‌کس شدنم، یاد تو افتادم من
سرِ این سفره فقط صحبت حاجت کردم

نظری کن که دگر سمت معاصی نروم
خسته‌ام بس که از این نفس شکایت کردم.