بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وين سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در ميکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

دلدار که گفتا به توام دل نگران است
گو مي‌رسم اينک به سلامت نگران باش

تا بر دلش از غصه غباري ننشيند
اي سيل سرشک از عقب نامه روان باش

در خرقه چو آتش زدي اي عارف سالک
جهدي کن و سرحلقه رندان جهان باش

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عيال و خانمان را چه کند

ديوانه کني هر دو جهانش بخشي
ديوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند

#مولانا

صادق هدایت از سیزده دردِ مشترکِ ایرانیان چنین می‌نویسد :

۱. اکثر ما ایرانی‌ها تخیل را به تفکر ترجیح می‌دهیم.
۲. منافعِ شخصی را به منافعِ ملی ترجیح می‌دهیم.

۳. با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.
۴. به بدبینی بیش از خوش‌بینی تمایل داریم.

۵. نواقص را می‌بینیم؛ اما در رفعِ آن‌ها اقدام نمی‌کنیم.
۶. در هر کاری اظهار فضل می‌کنیم و از گفتنِ " نمی‌دانم" شرم داریم.

۷. کلمه "من" را بیش از "ما" به‌کار می‌بریم.
۸.مهارت را به دانش ترجیح می‌دهیم.

۹. بیشتر در گذشته به‌سر می‌بریم
۱۰. از دوراندیشی و برنامه‌ریزی عاجزیم

۱۱. عقب‌افتادگی‌مان را به گردنِ دیگران و توطئه دشمن می‌اندازیم.
۱۲. دائماً دیگران را نصیحت می‌کنیم اما خودمان عمل نمی‌کنیم.

۱۳. همیشه آخرین تصمیم را در دقیقه آخر می‌گیریم..

يادت نرود ما به هم احتياج داريم!
باور كن...
برای رسيدن ها و فرار كردن ها
براي ساخته شدن ها و ثبت كردن ها!
ما به هم احتياج داريم
وگرنه من و تو كی را دوست داشته باشيم؟
یا مثلا با كی حالمان خوب شود...؟
من به تو فكر میكنم.. به تو احتياج دارم...
وگرنه ديگر فكر هم نميكنم...
واقعيتش را بخواهی من به دليل اعتقاد دارم.
دليلِ من تويی! تو را نميدانم!


صابر_ابر

سلام صبح و روزتان بخیر و خوشی

شب شد 🌜

دلها به فردا امیدوار شد ؛
چشم ها پر از خواب شد ،
همه میگویند که زندگی سر بالایی و سرازیری دارد ...
اما من می گویم : زندگی هر چه که هست ، جریان دارد ؛
می گویم : تا خدا هست و خدایی می کند ، امید هست ؛
فردا روشن است ؛
می گویم : ای خدا باز هم خودت هوای همه ی مردمان سرزمینم را داشته باش .


شبی آرام برای شما خوبان آرزومندم

یه لحظه صبر کن رفیـق

لا به لای شلوغی زندگی
خواستم یه چیزی بهت بگم!

یه نگاه به پشت سرت بنداز
مثل همه ی روزایی که گذشت
این روزا هم میگذره
حواست هست؟

ما یه بار زندگی میکنیم
قدر روزهای زندگی را بدان

عاقلی بودم که عشق امد امانم را گرفت..
بندبند جسم وجان واستخوانم را گرفت..

لال گشتم تا که عشق امد به ایوان دلم..
در ازای این محبت او زبانم را گرفت..

با اشاره من بدوگفتم که خوشحالم ولی!!
او بحالم گریه کرد, شوق نهانم را گرفت...

کور و کر بودم نفهمیدم که عقلم را ربود...
باجنون امدسراغم وای, ایمانم را گرفت...

من شدم کافر پرستش کردم او را تا خدا..
اوخدایم گشت و از من اسمانم را گرفت...

بر زبان راندم بگویم حرف دل را با کسی...
او ز من غارت نمود شرح بیانم را گرفت...

خواستم با او بگویم راز این قلب حزین..
هجر امد مهلت و وقت و زمانم را گرفت"..

آغشته ام به خواستنت
و آلوده به دوست داشتنت..
چون پیچکی آویخته در هوایت
تو را نفس می کشم
در من چکاوکی ست که در سودایت
نغمه ی عشق سر می دهد
و در هوای ابریِ دل
نغمه ی باران...
تو را خاطره “نه”
بودنی بی تردید میخواهم
خیال، پیشکشِ اغیار...

میشود ترمه بپوشی و دلم را ببری
کل احساس مرا یکسره یغما ببری

میشود خنده کنی عشق کنم گل بانو
با تبسم تو مرا حالت اغما ببری....

میشود لیلی من باشی و مجنون بشوم
ثانیه ثانیه من را تو به رؤیا ببری....

صورتت ماه منو گیسوی تو لیل من است....
دارد امکان که مرا زود به یلدا ببری....

مژه ات ساحل و آن آبی چشمت دریا ....
میشود قایق من را تو به دریا ببری؟؟؟؟!!!

جاده ی خط لبت ختم به شهر عشق است
میشود بوسه ی من را تو به آنجا ببری؟!

میشود وقت صدا کردن اسمم بانو!
آخرش بیست و شش حرف الفبا ببری؟!

کردی دیوانه ام و رو به جنون آوردم ....
باید امروز مرا وادی صحرا ببری ؟؟

گر بيدل و بي‌دستم وز عشق تو پابستم
بس بند که بشکستم ، آهسته که سرمستم

در مجلس حيراني ، جاني است مرا جاني
زان شد که تو مي داني ، آهسته که سرمستم

پيش آي دمي جانم ، زين بيش مرنجانم
اي دلبر خندانم ، آهسته که سرمستم

ساقي مي جانان بگذر ز گران جانان
دزديده ز رهبانان ، آهسته که سرمستم

رندي و چو من فاشي ، بر ملت قلاشي
در پرده چرا باشي ؟ آهسته که سرمستم

اي مي بترم از تو من باده ترم از تو
پرجوش ترم از تو ، آهسته که سرمستم

از باده جوشانم وز خرقه فروشانم
از يار چه پوشانم ؟ آهسته که سرمستم

تا از خود ببريدم من عشق تو بگزيدم
خود را چو فنا ديدم ، آهسته که سرمستم

هر چند به تلبيسم در صورت قسيسم
نور دل ادريسم ، آهسته که سرمستم

در مذهب بي‌کيشان بيگانگي خويشان
با دست بر ايشان آهسته که سرمستم

اي صاحب صد دستان بي‌گاه شد از مستان
احداث و گرو بستان آهسته که سرمستم

مولوي