#فریدون_مشیری
عشق،هرجا رو کند آنجا خوش است
گر به دریا افکند دریا خوش است
گر بسوزاند در آتش،دلکش است.
ای خوشا آن دل،که در این آتش است.
تا ببینی عشق را آئینه وار
آتشی از جانِ خاموشت برآر!
هرچه می‌خواهی،به دنیا در نگر
دشمنی از خود نداری سخت‌تر!
عشق پیروزت کند بر خویشتن
عشق آتش می‌زند در ما و من.
عشق را دریاب و خود را واگذار
تا بیابی جانِ نو،خورشید وار.
عشق هستی زا و روح‌افزا بود
هرچه فرمان میدهد زیبا بود.
خوبِ من! حیف است حال خوبمان را بد کنیم
راه رود جاری احساسمان را سد کنیم
عشق، در هر حالتی خوب است؛ خوبِ خوبِ خوب
پس نباید با "اگر" یا "شاید" آن را بد کنیم
دل به دریا می‌زنم من... دل به دریا می‌زنی؟
تا توکّل بر هر آنچه پیش می‌آید کنیم
جای حسرت خوردن و ماندن، بیا راهی شویم
پایمان را نذر راه و قسمتِ مقصد کنیم
می‌توانی، می‌توانم، میشود؛ نه! شک نکن
باورم کن تا "نباید" را "فقط باید" کنیم
زندگی جاریست؛ بسم الله... از آغاز راه...
نقطه‌های مشترک را میشود ممتد کنیم
آخرش روزی بهار خنده‌هامان می‌رسد
پس بیا با عشق، فصل بغضمان را رد کنیم...
ای مسلمانان ندانم چارهٔ دل چون کنم
یا مگر سودای عشق او ز سر بیرون کنم
عاشقی را دوست دارم عاشقان را دوستر
صدهزاران دل برای عاشقی پر خون کنم
سوختم در عاشقی تا ساختم با عاشقان
عاجزم در کار خود یارب ندانم چون کنم
آتشی دارم درین دل گر شراری بر زنم
آب دریاها بسوزم عالمی هامون کنم
آب دریاها بسوزد کوهها هامون شود
من ز دیده چون ببارم آبها افزون کنم
مسکن من در بیابان مونس من آهوان
هر کجا من نی زنم از خون دل جیحون کنم
گر شبی خود طوق گردد دست من در گردنش
طوق فرمان را چو مه در گردن گردون کنم
سنایی
خود گنه کاریم و از دنیا شکایت میکنيم!
غافل ازخود دیگری راهم قضاوت میکنيم!
کودکی جان میدهد از درد فقر و ما هنوز
چشم میبندیم وهرشب خواب راحت میکنيم!
عمر کوتاه است و دنیا فانی و با این وجود
ما به این دنیای فانی زود عادت میکنيم!
ما که بردیم آبرو از عشق، پس دیگر چرا
عشق رابا واژه هامان بی شرافت میکنيم؟
کاش پاسخ داشت این پرسش که ما درزندگی
با همیم اما چرا احساس غربت میکنيم؟
دل من لک زده یک بوسه ی بی علت را...!
که بگنجانی میانش ساعتی صحبت را...!!
تو همانی که همیشه سر وقت...
سرپناهی شده ای بارش هر شدت را...!
ماه من قطره ی نوری به وجودم بچشان
که دلم مثل شبی اُخت شدست ظلمت را
زنگ عشق است بیا تا من و تو، ما بشویم
حاضری خط بزنیم خانه ی هر غیبت را...؟!
گرچه در ماه و کواکب فالمان بد یُمن است
می توان بار دگر ساخت ز نو قسمت را
لحظه لحظه گذر زندگیم بی تو مباد
مغتنم کاش شماریم کمی فرصت را
پیش من باز بیا و بوسه ای سهمم کن
چون دلم لک زده یک بوسه ی بی علت را...
گر شنیدی که برادر به برادر خصمست
باکه خواهر به‌جهان دشمن خواهر باشد
علت واقعی آنست که گفتم، ورنه
کی برادر به جهان خصم برادر باشد
نشود منقطع ازکشور ما این حرکات
تاکه زن بسته وپیچیده به چادر باشد
حفظ‌ناموس ز معجر نتوان‌خواست «بهار»
که زن آزادتر اندر پس معجر باشد
کلبه ای با نغمه های تار می خواهد دلم
بوی عطر دشت گندمزار می خواهد دلم
روی دلتنگی ، اگر باران ببارد در شبی
با همان احساس گویم تار می خواهد دلم
روی کلبه همچنان باران بریزد بهتر است
آن زمان بهتر بگویم یار می خواهد دلم
بعدِ آن با فال حافظ ، غرق آواز جنون
شور و شوق لحظه ی دیدار می خواهد دلم
لحظه ی دیدار چون سخت است باور کردنش
پشت این خوش باوری سیگار می خواهد دلم
وای اگر تنها شبی ، گیرم ترا در کلبه ای
در کنارت تا سحر ، بیدار می خواهد دلم
نازنینم ؛ استواری تا به کی پای سکوت
از لبت یک جمله ی تبدار می خواهد دلم
در آسمان غزل ، عاشقانه بال زدم
به شوق دیدنتان پرسه در خیال زدم
در انزوای خودم ، با تو عالمی دارم
به لطف قول و غزل ، قید قیل و قال زدم
کتاب حافظم از دست من کلافه شده‌ست
چقدر آمدنت را ... چقدر فال زدم
غرور کاذبِ مهتاب ، ناگزیر شکست
همان شبی که برایش تو را مثال زدم
غزال من ! غزلم محو خط و خال تو شد
چه شاعرانه بدون خطا به خال زدم
به قدر یک مژه بر هم زدن تو را دیدم
تمام حرف دلم را در این مجال زدم ...
هرعادتی مانندیک نخ نازک است
هربارکه یک عمل راتکرار میکنیم
مااین نخ راضخیمتر میکنیم🍃
وباتکرار،این نخ تبدیل به طناب ضخیم میشود🍃
که برای همیشه به دورفکروعمل ما
می پیچد🍃
یوسف مرادعلی وند
حذف نظر
آیا مطمئن هستید که می خواهید این نظر را حذف کنید؟